سحر سیدآقائی

در عصر حاضر گسترش فنّاوری اطلاعات و ارتباطات در تمام ابعاد زندگی انسان تغییرات اساسی به بار آورده است، یکی از این تغییرات اساسی، دگرگونی شکل آموزش است. در این شکل جدید دیگر لازم نیست که آموزش همواره در داخل مراکز آموزشی با دیواره های بسته باشد، بلکه می تواند در سطحی وسیع و با انعطاف لازم، فارغ از زمان و مکان خاص در دسترس همگان باشد. این نوع جدید با همه امکانات و جذابیت هایی که دارد چالش هایی بسیاری را هم با خود به همراه دارد که تحقیقات نظری و میدانی بسیاری را می طلبد. در نظام آموزشی کشور لازم است نسبت به چگونگی کاربرد فنّاوری های نوین اطلاعاتی و ارتباطی توجه کرد و نسبت به آنها در آموزش برخورد مناسبی شود. استفاده از فنّاوری های جدید در عرصه آموزش و پرورش به طور اعم و در برنامه درسی به طور اخص، تغییرات مهمی را ایجاد می کند و یادگیری-ها وسعت و غنای بیشتری می یابد. یادگیری مشارکتی یکی از شیوه های مؤثر و کارامد در جهان است که با آثار آموزشی و پرورشی بسیار زیادی که دارد می تواند انگیزه لازم برای رشد علمی و اجتماعی یادگیرندگان را فراهم آورد و فراگیران را برای زندگی در وضعیت پیچیده و متغیر دنیای آینده آماده سازد. تلاش فزاینده و تعاملات سازنده مؤثر است و با ایجاد همبستگی مثبت و متقابل باعث افزایش خلاقیت، قدرت پردازش اطلاعات و تفکر سطح بالا در یادگیرندگان می شود.