محمدحسین منظری توکلی

هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر بازی های بومی محلی و حیاط پویا بر کارکرد شناختی، سواد بدنی و پیشرفت تحصیلی کودکان 8 تا 12 ساله بود. آزمودنی ها 60 دانش آموز دبستانی پسر با میانگین و انحراف معیار سنی 43/2 ± 32/10 سال بودند. اجرای این پژوهش شامل چهار مرحله پیش آزمون و تمرینات به دو شیوه بازی های بومی-محلی و حیاط پویا، پس آزمون و آزمون پیگیری بود. متغیرهای وابسته شامل کارکرد شناختی، سواد بدنی و پیشرفت تحصیلی بود که بهترتیب از ابزارهای تکلیف معکوس، سواد بدنی کانادا، پرسشنامه خودکارامدی تحصیلی برای ارزیابی آنها استفاده شد. بازی های بومی-محلی شامل آموزش براساس دوازده بازی بومی-محلی بود که بیشتر بر حرکت و تعامل بین فردی تکیه داشتند. علاوه بر این، گروه کنترل تمرینات حیاط پویا را که شامل برخی از حرکات از پیش تعیین شده بود، انجام دادند. پس از اطمینان از توزیع طبیعی داده ها، توسط آزمون شاپیرو-ویلک، از آمار توصیفی و روش های آماری آزمون تحلیل واریانس مرکب 3*2 و آزمون تعقیبی بنفرونی استفاده شد. نتایج نشان داد مقادیر کارکرد شناختی برای گروه تمرینات بازی های بومی محلی به نسبت گروه کنترل بیشتر بود (001/0; P=49/14F=). در ضمن سواد بدنی گروه بازی های بومی محلی افزایش بیشتری نسبت به گروه کنترل داشت (001/0; P=53/70F=). علاوه بر این، امتیازات پیشرفت تحصیلی برای گروه بازی های بومی محلی و کنترل در مرحله پس آزمون به نسبت پیش آزمون افزایش یافته بود (01/0; P=44/34F=)، اما این افزایش در گروه بازی های بومی محلی بیشتر بود (03/0; P=17/2t=). نتایج پژوهش حاضر، بازی های بومی محلی را به عنوان مدلی بهتر در مقایسه با مدل حیاط پویا، برای بهبود کارکرد شناختی، سواد بدنی و پیشرفت تحصیلی کودکان، پیشنهاد می کند.