رویا یزدانپناه

انسان برای ادامه حیات خود به سازگاری با محیط پیرامون نیازمند است. اجتماعی شدن یک فرایند دوجانبه میان فرد و محیط پیرامون اوست که در آن زندگی می کند و تا زمانی که این ارتباط دوجانبه ادامه داشته باشد اجتماعی شدن ادامه خواهد یافت و مقبولیت اجتماعی به عنوان عصاره و محصول این فرایند است. جامعه ایرانی در معرض فرایندی خاص قرار گرفته است و آن میلی سیری ناپذیر به کسب مقبولیت و منزلت از طریق نمایش دارایی، ثروت و یا هر امر ممکن دیگری است. این گونه و به این شدت در جستجوی نمایش برای کسب مقبولیت اجتماعی برآمدن به گونه ای است که آن را از اشکال به هنجار جست وجوی مقبولیت متمایز می کند. این گونه پیوند مقبولیت و منزلت با نمایش کالا ها و افزون بر این میل، اشتها، آرزومندی و اشتیاق سیری ناپذیر به کسب مقبولیت پدیده ای به لحاظ تاریخی خاص است که پیامد آن نیازمند تحلیل است. به بیان دیگر هم شدت و سیری ناپذیری این آرزومندی و هم شیوه های پاسخ به آن و هم عوارض مترتب به آن خاص است و آن را از تلاش عادی برای کسب منزلت مقبولیت متمایز می کند. به همین دلیل مطالعه و بررسی عوامل تأثیرگذار بر مقبولیت اجتماعی می تواند بسیار کاربردی و مهم باشد. در این مقاله با استفاده از نظریه منش و میدان بوردیو به بررسی تأثیر سرمایه فرهنگی، سرمایه اجتماعی، سرمایه اقتصادی و ابعاد آنها به عنوان شیوه های کسب مقبولیت اجتماعی در جوانان پرداخته شده است. جامعه آماری این پژوهش کلیه افراد نسل های دهه 60 و 70 (18-37 ساله) شهر تهران بوده که 400 نفر از آنها به عنوان حجم نمونه تحقیق انتخاب شده اند. همچنین داده های موردنیاز تحقیق از طریق ابزار پرسش نامه به روش میدانی گردآوری شده است. تحلیل داده نیز به وسیله نرم افزار اس پی اس اس انجام گردیده است. نتایج تحقیق نشان داد که بین سرمایه فرهنگی، سرمایه اجتماعی، سرمایه اقتصادی و ابعاد آن با مقبولیت اجتماعی رابطه و تأثیر معناداری وجود دارد. همچنین نتایج حاکی از این است جوانان نسل دهه 60 در مقایسه با نسل دهه 70 اعتقاد بیشتری نسبت به سرمایه اقتصادی و سرمایه اجتماعی به عنوان شیوه ی کسب مقبولیت اجتماعی می دانند. همچنین نسل دهه 70 در مقایسه با دهه 60 سرمایه فرهنگی را به عنوان شیوه ای مناسب تر جهت کسب مقبولیت اجتماعی قلمداد می نمایند.