مهدی حامدی خسروشاهی

زمینه: موفقیت های ورزشی تنها با پرداختن به مسائل جسمانی حاصل نمی شود و سایر متغیر های روانی - شناختی نقش مهمی را در موفقیت و بهینه سازی عملکرد ورزشی ایفا می کنند. در تحقیقات قبلی به طور کلی نقش مثبت بازخورد افزوده بر یادگیری و عملکرد مشخص شده است، اما کشف بهینه ترین و مؤثر ترین روش های ارائه آن حائز اهمیت است. هدف: تحقیق حاضر با هدف بررسی اثر بازخورد واقعی و غیرواقعی به دو صورت بیشتر و کمتر از حد واقعی بر شاخص های اقتصاد دویدن در افراد مبتدی انجام شد. روش: در این مطالعه نیمه تجربی، تعداد 24 پسر غیرورزشکار (دامنه سنی ۲۳ تا ۲۷ سال) از دانشگاه شهید بهشتی تهران به صورت نمونه در دسترس انتخاب شدند و تکلیف دویدن روی تردمیل را انجام دادند. حداکثر سرعت شرکت کنندگان با استفاده از آزمون سرعت بیشینه اندازه گیری شد که بر اساس نتایج آن، شرکت کنندگان در دو گروه زمان و مسافت تقسیم بندی شدند (عقدایی و همکاران، 1398) و هر گروه در سه آزمون دویدن با شرایط مختلف بازخورد (بالاتر، واقعی، کمتر) شرکت کردند. در حین دویدن از پرسشنامه درک فشار بورگ (۱۹۸۲)، استفاده شد و شاخص های ضربان قلب و اکسیژن مصرفی از طریق حسگر ضربان سنج و دستگاه آنالیز گاز های تنفسی در شرایط آزمایشگاهی ثبت گردید (عقدایی و همکاران، ۱۳۹۸). برای آزمون های آماری از آزمون تحلیل واریانس آمیخته با اندازه های تکراری و برای تحلیل آماری داده ها از نرم افزار ۲۲ Spss استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان دادکه بازخورد زمان و مسافت کمتر از حد واقعی، نسبت به بازخورد واقعی و بیشتر از حد واقعی، منجر به اکسیژن مصرفی و ضربان قلب و مقیاس درک فشار پایین تر در افراد گردید (0/05 > P ). اما بین اثر شرایط مختلف بازخورد میان دو گروه، تفاوت معنی داری وجود نداشت (0/05 < P ). نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر می توان چنین گفت که احتمالاً ارائه بازخورد به صورت کمتر از حد واقعی منجر به اقتصادی ترین عملکرد دویدن در افراد مبتدی می شود.