مرتضی زیبایی ثانی

پژوهش حاضر باهدف مقایسه اثربخشی آموزش یادگیری مغز محور و روش چندحسی بر حافظه کاری دانش آموزان پایه سوم با اختلال ریاضی انجام گرفته است. این مطالعه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری آن تمامی دانش آموزان پایه سوم با اختلال ریاضی مراجعه کننده به مرکز آموزشی و توان بخشی مشکلات ویژه یادگیری آموزش وپرورش سبزوار در سال تحصیلی 1401-1400 بود که 45 نفر از آن ها به صورت نمونه گیری هدفمند و در دسترس انتخاب و به تصادف در سه گروه مساوی قرار گرفتند. گروه های آزمایش 8 جلسه 60 دقیقه ای به تفکیک تحت آموزش یادگیری مغزمحور و روش چندحسی قرار گرفتند و گروه گواه آموزشی ندید. ابزار پژوهش مقیاس حافظه کاری دانیمن و کارپنتر (1983) بود و داده ها با روش تحلیل واریانس با طرح اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بنفرونی تحلیل شد. نتایج حاکی از اثربخشی مثبت هر دو روش بر حافظه کاری بود. همچنین اثربخشی روش یادگیری مغزمحور هم در پس آزمون و هم در دوره پیگیری بیش از آموزش چندحسی بود (05/0>P). بر همین اساس می توان از این دو روش در جهت ترمیم مشکلات حافظه کاری دانش آموزان با نقص یادگیری ریاضی استفاده نمود.

پژوهش حاضر باهدف مطالعه مقایسه اثربخشی آموزش یادگیری مغز محور و روش چند حسی بر عملکرد ریاضی دانش آموزان پایه سوم دارای اختلال ریاضی انجام گرفته است. این مطالعه نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری آن دانش آموزان پایه سوم دارای اختلال ریاضی مرکز اختلالات یادگیری آموزش وپرورش سبزوار به تعداد 50 نفر در سال تحصیلی 1400-1401 بود که 45 نفر آز آن ها به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و به تصادف در سه گروه مساوی قرار گرفتند. ابزار پژوهش مقیاس سنجش توانمندی های ریاضیات دانش آموزان پایه سوم تبریزی (1389) بود و گروه های آزمایش 8 جلسه 60 دقیقه ای به تفکیک تحت آموزش یادگیری مغز محور و روش چند حسی قرار گرفتند و گروه کنترل آموزشی ندید. داده ها به روش تحلیل واریانس اندازه گیری های مکرر و آزمون تعقیبی بن فرونی تحلیل شد و نتایج حاکی از اثربخشی مثبت هر دو روش بر عملکرد ریاضی بود که اثربخشی روش یادگیری مغز هم در پس آزمون و هم در دوره پیگیری بیش از آموزش چند حسی بود (05/0>P). بر همین اساس می توان از این دو روش در جهت افزایش عملکرد ریاضی دانش آموزان با نقص یادگیری ریاضی استفاده نمود.

مقدمه : هدف پژوهش حاضر پیش بینی انسجام روانی بر اساس استرس ادراک شده و اضطراب اجتماعی در بحرانهای پاندومی، با تأکید بر بیماران کووید 19 ترخیصی از بیمارستان واسعی سبزوار بود. روش: پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بوده و جامعه آماری آن را کلیه بیماران کووید 19 ترخیصی از بیمارستان واسعی سبزوار در سال 1399 به تعداد 4500 نفر تشکیل داده اند که تعداد 351 نفر از آن ها بر اساس جدول مورگان و به روش نمونه گیری تصادفی و در دسترس به عنوان نمونه آماری انتخاب شده اند. ابزارهای مورداستفاده در این پژوهش مقیاس استرس ادراک شده کوهن (PSS) و همکاران، مقیاس اضطراب اجتماعی لایبویتز(LSAS) و مقیاس انسجام روانی فلنسبرگ و همکاران(SCQ) بود. یافته ها: به منظور تحلیل داده ها از ضریب همبستگی و تحلیل رگرسیون با روش گام به گام استفاده شد. نتایج نشان داد که بین استرس ادراک شده و اضطراب اجتماعی و مؤلفه های آن با احساس انسجام روانی در جهت منفی ارتباط معنی دار وجود دارد و از میان مؤلفه های اضطراب اجتماعی، سهم اضطراب موقعیت اجتماعی بیشتر است(001/0=p). نتیجه گیری: به طورکلی می توان نتیجه گرفت که احساس انسجام روانی در بیماران بهبودیافته از کرونا می تواند پیش بینی کننده منفی برای استرس ادراک شده و اضطراب اجتماعی باشد و نقش پیشگیرانه ای داشته باشد و اقدامات روان شناختی فردی و گروهی در خصوص انسجام روانی، می تواند با کاهش استرس ادراک شده و اضطراب اجتماعی افراد بیانجامد و به سلامت روان جمعی کمک نماید