حلیمه اسماعیلی

تأثیر روابط سیاسی بر واحدهای تجاری، مورد توجه بسیاری از تحقیقات در سراسر جهان بوده است. از آنجا که مدیران اجرایی و غیر اجرایی با داشتن ارتباطات سیاسی می توانند با استفاده از ارتباطات و روابط خود با سیاستمداران، مزایای متنوعی را برای شرکت به ارمغان بیاورند، آن ها اغلب به نظر واقعاً قدرتمند می باشند؛ بنابراین، هدف اصلی پژوهش حاضر تأثیر نقش تعدیل کننده ارتباطات سیاسی بر رابطه بین ریسک سقوط قیمت سهام و هزینه سرمایه در شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران می باشد. در راستای تحقق اهداف پژوهش دو فرضیه تدوین شده است. جهت آزمون فرضیه های پژوهش از مدل رگرسیون رگرسیون خطی چند متغیره و داده های ترکیبی استفاده شده است. نمونه آماری پژوهش شامل 120 شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران است که بر اساس روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شده و طی سال های 1392 تا 1398 مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که ریسک سیاسی و ارتباطات سیاسی دارای ارتباط منفی و معنا دار با هزینه سرمایه هست. همچنین نتایج نشان داد که ارتباطات سیاسی به عنوان تعدیل گر بر شدت رابطه بین ریسک سقوط قیمت سهام و هزینه سرمایه شرکت ها تأثیر می گذارد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تعامل بین سرمایه فکری و مسئولیت اجتماعی شرکت ها است و تأکید بر این امر دارد که درک زیادی نسبت به ایجاد تمایز بین این دو مفهوم وجود ندارد و این که این موضوع نیازمند آگاهی نسبت به این امر است که گزارشگری مسئولیت پذیری اجتماعی و سرمایه فکری هم پوشانی بسیاری با هم دارند. به جای بحث در مورد این که کدام یک از مجموعه اطلاعات برای استفاده کنندگان گزارش های شرکت ها سودمند تر می باشد، توجه به روابط قوی و تعاملات دو جانبه بین مفاهیم مسئولیت پذیری اجتماعی و سرمایه فکری از اهمیت بیشتری برخوردار می باشد. در مقاله حاضر به تجزیه و تحلیل ارتباط های مسئولیت پذیری اجتماعی و سرمایه فکری پرداخته شده است. با استفاده از متغیر های تئوری های کلاسیکِ واحد تجاری در زمینه ی افشای اختیاری سعی به برقراری کاربرد آن ها در گزارشگری مسئولیت پذیری اجتماعی و سرمایه فکری شد. در پژوهش حاضر نقاط مشترک مسئولیت پذیری اجتماعی و سرمایه فکری شناسایی می شود و هم چنین در خصوص شناسایی اطلاعات مربوط به دارایی های نامشهود موجود در گزارش جامع (مسئولیت پذیری اجتماعی) تلاش می شود. این پژوهش بر ضرورت اتحاد و همگرایی اهداف گزارشگری مسئولیت پذیری اجتماعی و سرمایه فکری تمرکز دارد که می تواند منجر به رویکردی واحد را در خصوص افشای عملکرد شرکت ها گردد. پژوهش حاضر احتمال ادغام شاخص های مسئولیت پذیری اجتماعی و سرمایه فکری را مورد حمایت قرار می دهد و با تأکید بر کاربرد و سودمندی ایجاد یک گزارش یکپارچه که می تواند اطلاعات منتشره شفاف تر و مربوط تری را برای سهام داران به ارمغان آورد خاتمه می یابد.