مهدی خوروش

زمینه و هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارت های مثبت اندیشی و خوش بینی با رویکرد شناختی-رفتاری بر کیفیت زندگی و افسردگی نوجوانان بود. روش پژوهش: پژوهش حاضر نیمه تجربی با گروه آزمایش و گواه و طرح پیش آزمون و پس آزمون بود. جامعه آماری دانش آموزان مقطع متوسطه منطقه 3 شهر اصفهان بود. دانش آموزانی که نمره بیشتری در مقیاس افسردگی و نمره کمتری در کیفیت زندگی به دست آورده بودند با توجه به ملاک های ورود نمونه ای به حجم 30 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. افراد گروه آزمایش، مداخله های 6 جلسه ای را به صورت گروهی دریافت و افراد گروه گواه در لیست انتظار قرار گرفتند. هر دو گروه قبل و بعد از آزمایش، مقیاس کیفیت زندگی ویر و شربون و افسردگی بک را پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل داده های به دست آمده از تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که آموزش مهارت های مثبت اندیشی و خوش بینی با رویکرد شناختی-رفتاری میزان افسردگی را به طور معناداری کاهش داده است؛ همچنین آموزش مهارت های مثبت اندیشی و خوش بینی با رویکرد شناختی-رفتاری میزان کیفیت زندگی را نیز به طور معناداری در نمره کل و همچنین در ابعاد سلامت عمومی، عملکرد جسمانی، محدودیت ایفای نقش به دلیل جسمانی، محدودیت ایفای نقش به دلیل عاطفی، درد بدنی، عملکرد اجتماعی، خستگی یا نشاط و سلامت روانی افزایش داده است. نتیجه گیری: بر اساس یافته ها می توان نتیجه گیری کرد که آموزش مثبت نگری شناختی-رفتاری و خوش بینی کیفیت زندگی را ارتقا و منجر به کاهش افسردگی در دانش آموزان می شود.

هدف: یائسگی را می توان واقعه زیستی و فرهنگی دانست که زنان میان سال را تحت الشعاع خود قرار داده و هرچه نشانه های جسمانی و هیجانی آن بیش تر باشد، نگرش منفی را در زنان ایجاد می کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش امید درمانی بر رضایت از زندگی و بهزیستی روانشناختی زنان در شرف یائسگی خمینی شهر بود. روش کار: طرح پژوهش حاضر نیمه تجربی، با پیش آزمون، پس آزمون و گروه کنترل بود و جامعه آن شامل کلیه زنان در حیطه یائسگی تحت پوشش مرکز سلامت خمینی شهر بودند. نمونه ی تحقیق نیز تعداد 60 نفر از زنان گروه سنی 49 تا 59 سال بودند که به طور تصادفی درگروه امیددرمانی و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش تحت آموزش امید به مدت 8 جلسه 5/1 ساعته قرار گرفتند و داده های پژوهش با استفاده از مقیاس های 18 سوالی بهزیستی روانشناختی ریف و مقیاس 5 سوالی دینر گردآوری و به وسیله آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و استنباطی (تحلیل کواریانس چند متغیره) و به کمک نرم افزار تحلیل آماری SPSS v. 22 تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد که آموزش امید اسنایدر به طور معناداری موجب افزایش نمرات مؤلفه های بهزیستی روانشناختی (پذیرش خود، توانایی تسلط محیطی، روابط گرم و صمیمانه با دیگران، هدفمندی در زندگی، رشد و شکوفایی فردی، استقلال و خودمختاری) و رضایت از زندگی در زنان در حیطه یائسگی گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل گردیده است (001/0 P< ). نتیجه گیری: امید درمانی به فرد امکان می دهد تا همواره درصدد بهبود زندگی شخصی خویش از طریق یادگیری و تجربه باشد. افرادی که از امید بالاتری برخوردارند، در زندگی خود شکست هایی را تجربه می کنند، اما معتقدند که می توانند تنش ها و چالش های زندگی را حل کنند و با آن سازگار شوند.