مرتضی دوستی پاشاکلایی

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، تدوین مدل مدیریت جامع استعدادیابی فوتبال ایران بود.روش پژوهش: روش پژوهش آمیخته بود. مرحله کیفی در سه مرحله، مرحله اول، تحلیل محتوای پژوهش های انجام شده در حوزه استعدادیابی، مرحله دوم، مصاحبه نیمه ساختاریافته 15 نفر از خبرگان ورزشی فدراسیون فوتبال به روش هدفمند تا رسیدن به اشباع نظری و مرحله سوم، با 22 نفر از متخصصان فوتبال به روش دلفی انجام گرفت. مرحله کمی پژوهش، با رویکرد پیمایشی انجام گرفت و از آمار توصیفی، برای توصیف متغیرها در جامعه تحقیق استفاده شد. در آمار استنباطی از مدلسازی معادلات ساختاری برای سنجش اثر عوامل مختلف کمک گرفته شد و برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار Smart PLS3 استفاده شد.یافته ها: مدل شش مرحله ای مدیریت جامع استعدادیابی فوتبال در دور سوم دلفی تأیید شد و یافته ها نشان داد کودکان باید از 4-7 سالگی از طریق مربیان پایه واستعدادیاب ها درمهدها، مدارس و والدین شناسایی شوند و وارد عرصه آموزش شوند و تا 17-19 سالگی از طریق باشگاه هاو فدراسیون فوتبال به مرحله تکامل و قهرمانی برسند. یافته های بخش کمی نیز نشان داد، همه مسیرهای مدل معنادار است و برازش مدل ساختاری در سطح قوی تأیید شد.نتیجه گیری: ازاین رو به مدیران و مسئولان فدراسیون فوتبال توصیه می شود با تدوین نظام جامع و مدون برای مدیریت استعدادیابی در کشور، تشکیل کمیته علمی و پایگاه های استعدادیابی کارامد در مدارس و باشگاه ها، پرورش نیروی انسانی متخصص، تصویب قانون حمایت بازیکنان نخبه، فراهم کردن تسهیلات در کمپ های تمرینی، جذب بخش خصوصی فعال و قوی، رعایت اصل شایسته سالاری در انتخاب مربیان و بازیکنان جهت پشتوانه سازی و استعدادپروری به عنوان عوامل حیاتی در پیشرفت فوتبال کشور و پیروی از مدل مذکور توجه کنند.

هدف این پژوهش طراحی مدل ورزش شهروندی در کلانشهر تهران است. تحقیق حاضر از نظر هدف، بنیادی است که با روش کیفی در دو مرحله اجرا شد. در مرحله اول با استفاده از راهبرد داده بنیاد با 25 نفر از خبرگان مصاحبه عمیق صورت گرفت و برای تجزیه وتحلیل داده ها از روش چارمز بهره گرفته شده و مدل اولیه استخراج شد. در مرحله دوم، مدل برآمده از مرحله قبل در سه مرحله در اختیار کارگروه دلفی متشکل از شش خبره مدیریت ورزشی جهت اصلاح و تأیید نهایی گذاشته شد. نتایج نشان داد که سیاست گذاری کلان، الزامات توسعه بخش، وظایف سازمان متولی ورزش شهروندی، شهر ورزشی، مدیریت واحد شهری و در نهایت محیط کلانشهری تهران عوامل تأثیرگذار بر ورزش شهروندی هستند. بنابراین به نظر می رسد که دولتمردان، سیاست گذاران و مدیریت شهری با درک مفهوم واقعی ورزش شهروندی و شناسایی عوامل مؤثر بر آن، براساس مدل پژوهش حاضر، می توانند به منظور فراهم سازی بستر مشارکت حداکثری شهروندان، با فرهنگ سازی و تبلیغات رسانه ای مناسب، ضمن افزایش سلامتی و نشاط اجتماعی، پایه های اقتصاد و رفاه شهری را تقویت کرده و کلانشهر تهران را به شهر ورزشی شناخته شده ای در منطقه تبدیل کنند.