محمد درخشان زاده

امروزه فضاهای آموزشی یکی از مهم ترین کاربری های شهری می باشند و سطوح قابل توجهی از فضای شهر را به خود اختصاص می دهند. با توجه به فعالیت هایی که در این فضاها صورت می گیرد نسبت به سایر کاربری های خدماتی شهر از اهمیت قابل توجهی برخوردار می باشند. هدف از انجام این تحقیق ارزیابی معیارهای مکان یابی مراکز آموزشی موجود و مکان یابی مراکز آموزشی جدید در مقطع متوسطه در شهر دهدشت می باشد. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی است برای این منظور ابتدا مدارس موجود را برحسب میزان رعایت معیارهای مکان یابی ارزیابی کرده ایم سپس با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) و فرآیند تحلیل سلسله مراتبی (AHP) برای مکان یابی مراکز آموزشی جدید استفاده شده است. ابتدا با توجه به معیارهای لازم برای مدل سازی مکان های مناسب، نقشه های معیارهای لازمه تهیه و طبقه بندی مجدد (Reclassification) روی آن ها انجام گرفت و بعدازآن به روش وزن دهی مقایسه زوجی که بخشی از روش AHP است ، وزنی داده شد و با استفاده از مدل فرآیند سلسله مراتبی (AHP)، مکان های مناسب برای احداث مدارس پیشنهاد گردید است. نتایج ارزیابی مراکز آموزشی شهر دهدشت نشان می دهد که از یک سو شهر با کمبود مراکز آموزشی مواجه است و از سوی دیگر کاربری های آموزشی ازلحاظ دسترسی و نزدیکی به اماکن ورزشی و فضاهای سبز با محدودیت هایی مواجه می باشند.

راهبردهای گذشته در زمینه توسعه نواحی نتوانسته اند در حل مسائل و معضلات موجود در زمینه فقر، اشتغال، بهداشت، امنیت غذایی،پایداری محیط زیست،و نظیر اینها به گونه ای موفقیت آمیز عمل کنند. یکی از راهبردهای که اخیرا در بیشتر کشور های جهان مورد توجه قرار گرفته،توسعه گردشگری در نواحی محروم و دارای پتانسیل های لازم برای گسترش گردشگری است.هدف از این پژوهش بررسی علل واکاوی وچالش های توسعه گردشگری استان(ضعف مدیریتی و زیرساختی) از دیدگاه مردم، مسئولین و گردشگران می باشد. نوع تحقیق کاربردی و روش تحقیق توصیفی- تحلیلی است. ابزارگردآوری اطلاعات، کتاب خانه ای و میدانی، تجزیه و تحلیل اطلاعات از آمارهای پارامتری وناپارامتری استفاده شده است. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که مهم ترین عوامل مؤثر بر توسعه گردشگری استان عوامل زیرساختی می باشد. نتایج نشان داد که ضعف مدیریتی و زیرساختی از عوامل مهم تأثیرگذار در توسعه گردشگری استان هستند. بااین وجود ازنظر گردشگران عامل زیرساختی با میانگین 44/3 بیشتر از عوامل مدیریتی (با میانگین 37/3) در عدم توسعه گردشگری در استان نقش داشته است. به گونه ای که از مهم ترین مؤلفه های عامل زیرساختی و مدیریتی به ترتیب مؤلفه رفاهی و اقامتی با میانگین55/3 و تبلیغات با میانگین 42/3 نقش مؤثری داشته اند.

سرمایه اجتماعی حاصل شکل گیری و استقرار ارزش ها، هنجارها، سنت ها، عرف ها و قواعد به صورتی خودجوش و در بستری از روابط متقابل اجتماعی است، زمینه سازی همدلی، همکاری، نوع دوستی، وفاداری، وجدان کاری در زندگی اجتماعی از جانب افراد است. این نوع از سرمایه بستر مناسبی برای بهره وری سرمایه انسانی و فیزیکی و راهی برای نیل به موفقیت قلمداد می شود. هدف از این پژوهش بررسی نقش سرمایه های اجتماعی در توسعه شهری شهر دهدشت است. نوع تحقیق کاربردی و روش مورداستفاده توصیفی- تحلیلی می باشد و برای گردآوری اطلاعات از روش های کتابخانه ای و میدانی (پرسشنامه، مشاهده و مصاحبه) استفاده شده، جامعه آماری پژوهش کلیه ساکنان شهر دهدشت هستند که با استفاده از فرمول کوکران نمونه ای به حجم 380 نفر از بین آن ها به صورت تصادفی انتخاب شده است. اعتبار پرسشنامه با استفاده از روش آلفای کرون باخ آزمون شده است. در این مطالعه، برای تجزیه وتحلیل داده ها از روش های تحلیل عاملی استفاده شده است. از میان متغیرهای مربوط به کیفیت زندگی،28 شاخص استخراج و با استفاده از تحلیل عاملی به 6 عامل تقلیل یافته اند، عوامل به دست آمده از تحلیل عاملی جمعاً 39/63 درصد از واریانس را در برمی گیرند. در بین 6 عامل استخراج شده، عامل اعتماد اجتماعی به تنهایی 6/18 درصد واریانس را پوشش می دهد که تأثیرگذارترین عامل در مطالعه می باشد؛ و عامل ناهنجاری های اجتماعی، با 6/3 درصد از واریانس کمترین تأثیر را در توسعه شهری، شهر دهدشت داشته است.