راضیه شاکرمی

اختلالات فراگیر رشد که یکی از موارد بسیار شایع آن اوتیسم است شامل گروهی از اختلالات روانی هستند که مهارت های تعامل اجتماعی و مهارت های ارتباطی در آن ها تخریب شده است. با توجه به بالا بودن هزینه های درمانی بیماری اوتیسم، به کارگیری روش های درمانی جایگزین و مناسب برای بیماران اوتیسم به خصوص کودکان و ارتقای سطح کیفی زندگیشان از اهمیت بالایی برخوردار است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرینات یکپارچگی حسی-حرکتی با کمک والد مورد علاقه بر تعادل کودکان اوتیسم بود. بدین منظور 24 کودک اوتیسم در دامنه سنی 10-6 سال در این مطالعه شرکت کردند و به مدت 10 هفته تحت مداخله تمرینات یکپارچگی حسی-حرکتی قرار گرفتند. شرکتکنندگان در 2 مرحله پیشآزمون و پسآزمون از نظر مهارت تعادل براساس آزمون لک لک و آزمون پاشنه پنجه ارزیابی شدند. برای بررسی اختلاف بین گروه ها در پیش آزمون از تحلیلواریانس یک طرفه و به منظور تجزیهوتحلیل اثرات پروتکل پژوهش، آزمون تحلیلواریانس با اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی شفه در سطح معناداری 0.05≥P به کار گرفته شد. نتایج نشان داد که تمرینات یکپارچگی حسی–حرکتی به طور معناداری موجب بهبود مهارت تعادل ایستا و پویا شده است و رویکرد والد-محور با اثرات مثبتی از طریق دستکاری ویژگی های روانشناختی مانند حس تعلق و همبستگی، انگیزش و اطمینان بالاتر دارای مزایای بهتری در بهبود تعادل پویا بوده است.