زهرا کیوانی هفشجانی

لزوم توجه به افزایش درآمدزایی در کشور و اهمیت و جایگاه گردشگری ورزشی در این زمینه، توجه به این مهم را بیش از پیش ضرورت می بخشد. هدف پژوهش حاضر، شناسایی و اولویت بندی موانع و آشنایی با الگوی ساختاری تفسیری موانع فراروی توسعه گردشگری ورزشی ایران است. اﯾﻦ ﭘﮋوﻫﺶ که با رویکرد آمیخته (کیفی و کمی) انجام شده است، در بخش کیفی از نوع اکتشافی و در بخش کمی به صورت پیمایشی است. جامعه آماری کیفی، که دربردارنده 15 نفر از خبرگان گردشگری، گردشگری ورزشی، و مدیریت ورزشی بوده است، براساس نمونه گیری هدفمند، و جامعه آماری در سطح کمی که 379 نفر از مربیان و داوران، دست اندرکاران و مدیران ارشد برگزاری مسابقات، بازیکنان، و تماشاچیان را دربر می گیرد، به صورت تصادفی گزینش شده اند. در این پژوهش، با مرور اسناد و مدارک و مصاحبه با خبرگان، موانع گردشگری ورزشی ایران، شناسایی و براساس پرسش نامه محقق ساخته رتبه بندی شد و سپس، روابط بین موانع با استفاده از روش الگوسازی ساختاری تفسیری، تعیین شد. با توجه به نتایج به دست آمده، 8 مانع به عنوان مهم ترین موانع، شناسایی شدند. پس از تعیین این موانع هشت گانه، میزان اثرپذیری و اثرگذاری آن ها با استفاده از روش تحلیل میک مک بررسی شد که براساس نتایج به دست آمده، موانع دولتی و قانونی با قدرت نفوذ 8، بالاترین تأثیر را بر موانع دیگر عدم توسعه گردشگری ورزشی داشته اند. نتایج این پژوهش به سیاست گذاران کمک می کند تا خط مشی ها و راهبردهای هوشمندانه تری اتخاذ کنند.