مهدی برآبادی چهارطاقی

سال هاست که طوفان مغزی به عنوان اهرمی در جهت رسیدن به خلاقیت و ایده پردازی در سازمانها مورد توجه قرار گرفته است. اما می بایست چگونگی استفاده از آن را یاد بگیریم به همین دلیل در این مقاله طوفان فکری را برای رسیدن به خلاقیت و دید متفاوت مدیران سازمانها به محیط پیرامون خود به جهت رشد و شکوفایی بیشتر مورد تجزیه و تحلیل قرار خواهیم داد. بررسی ها نشان می دهد که نگاه ما به ایده ای کوچک باعث رسیدن به ایده های بزرگ خواهد شد بنابراین نباید نسبت به هرگونه ایده ای بی توجه بود.سازمانهایی رو به جلو حرکت خواهند کرد که ایده ای جدیدی را خلق و برای رسیدن به اهداف خود خلاقیت داشته باشند. ایده های جدید هستند که ما را به سمت استراتژی اقیانوس آبی هدایت کرده و باعث میشود در دنیای رقابت غرق نشویم.

اثر پروانه ای یکی از تئوری هایی است که در کانون توجه اندیشمندان بسیاری در اکثر علوم قرار گرفته است که شاید بتوان تمام این تئوری را در یک جمله خلاصه کردن و آن ”برداشتن اولین گام برای نیل به اتفاقات بزرگ است“. اتفاقاتی که بساری از ما حتی در زندگی روزمره آنرا تجربه کرده و مدیران سازمان های دولتی و شرکت های خصوصی بطور اجتناب ناپذیری با این تئوری و پدیده سر و کار دارند. گاهی یک تصمیم کوچک که چندان در یک سازمان محسوس نیست منجر به تغییراتی بنیادین در آن سازمان می شود که کلیه تصمیمات و رفتارهای اتی مدیران و کارمندان بخش های مختلف را تحت تاثیر جدی قرار می دهد و سرنوشت کاری کلیه سلسله مراتب آن را تحت الشعاع خود قرار می دهد. لذا این تئوری می تواند موید این موضوع باشد که در تصمیمات یک مدیر هیچ چیز نباید دست کم انگاشته شود چرا که هر موضوع به ظاهر پیش پا افتاده ای می تواند به تغییرات بنیادین در سازمان منجر شود که حیات آن سازمان را یا به اوج برساند و یا به قهقرا.

کمال گرایی در اکثر مواقع یک فضیلت محسوب می شود؛ به ویژه در محل کار. اما پژوهش ها نشان می دهند فشاری که برای عملکرد بی نقص از سوی خود فرد بر خودش اعمال می شود در نهایت تنها به فرسودگی او منجر خواهد شد. به این ترتیب کمال گرایی معیار خوبی برای سنجش موفقیت به حساب نمی آید. ولتر، نویسنده ی فرانسوی، در این باره می گوید «بی نقص، دشمن خوب است». ولتر، که منتقد سرسخت کمال گرایی اگزیستانسیالیستی بوده است، بخش بزرگی از زندگی کاری خود را به حمله به چنین دیدگاهی اختصاص داده است. بطور کلی، کمال گرایی استانداردی است که هیچگاه نمی توان به آن دست یافت و در نهایت برای کسانی که در این جهت تلاش می کنند چیزی جز ناکامی به بار نخواهد آورد.