آزیتا دریای لعل

هدف پژوهش حاضر مقایسه سبک های فرزند پروری ادراک شده، در افراد مبتلا به اختلال وسواس فکری- عملی و افراد عادی است. جامعه پژوهش شامل دانشجویان دانشگاه های تهران است، که به صورت در دسترس 430 نفر انتخاب و از بین آن ها 70 نفر از افرادی که داری نمرات بالا در مقیاس های وسواس فکری- عملی و 70 نفر به صورت همتا ازلحاظ جنس، سن و وضعیت تأهل که دارای نمرات پایین در مقیاس وسواس فکری- عملی بودند انتخاب شدند. گروه نمونه پرسشنامه های وسواس فکری-عملی مادزلی، وسواس فکری- عملی ییل براون، چک لیست نشانه اختلال وسواس فکری-عملی DSMIV-TR و پرسشنامه سبک های فرزند پروری نقاشان را تکمیل کردند. یافته های حاصل از آزمون دومتغیره خی دو با سطح معناداری ( P<0.01 ) نشان داد که فراوانی سبک های فرزند پروری ادراک شده در افراد وسواسی متفاوت از افراد عادی است به صورتی که سبک فرزند پروری سخت گیر در افراد مبتلابه اختلال وسواس و سبک قاطع در افراد بهنجار دارای فراوانی بیشتری است. بین زنان و مردان ازلحاظ سبک فرزند پروری تفاوت معناداری وجود نداشت. ازنظر ترتیب تولد بین زنان و مردان مبتلا به اختلال وسواس فکری- عملی تفاوت وجود داشت. با توجه به یافته ها افراد وسواسی ادراک سبک فرزند پروری سخت گیر دارند درحالی که افراد بهنجار ادراک سبک قاطع را دارا می باشد. این تفاوت در زن و مرد ازلحاظ سبک فرزند پروری وجود ندارد. نتایج نشان می دهد که زنان مبتلابه اختلال وسواس بیشتر فرزند سوم و مردان فرزند اول هستند.

هدف: هدف این مطالعه مقایسه اثربخشی مدل گاتمن و درمان هیجان مدار بر احساس تنهایی و تاب آوری زوجین بود. روش پژوهش: روش پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری این پژوهش، همگی زوجین مراجعه کننده به درمانگاه های غرب تهران در سال 1399 بودند که به روش نمونه گیری در دسترس، 24 زوج (48 نفر) انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه مداخله توسط زوج درمانی گاتمن، درمان هیجان مدار و یک گروه کنترل (8 زوج در هر گروه) تقسیم شدند. گروه آزمایش تحت 10 جلسه 90 دقیقه ای تحت زوج درمانی گاتمن و گاتمن (2017) و درمان متمرکز بر هیجان گرینبرگ (2017) قرار گرفتند و گروه گواه در لیست انتظار باقی ماندند. داده ها بر اساس پرسشنامه احساس تنهایی دی توماسو، برانن و بست (۲۰۰۴) و پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) جمع آوری و از نرم افزار SPSS و روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که روش مدل گاتمن و درمان هیجان مدار بر احساس تنهایی (05/28=F، 001/0=P) و تاب آوری (85/11=F، 001/0=P) زوجین تأثیر داشته و این تاثیر در مرحله پیگیری پیدار بود (05/0=P)؛ اما تفاوت معنی داری بین دو درمان از نظر اثربخشی وجود نداشت. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه می توان گفت که روش مدل گاتمن و درمان هیجان مدار بر اساس احساس تنهایی و تاب آوری زوجین الگوی مؤثری برای افزایش رضایت زناشویی زوجین است و می توان از آن به عنوان یکی از روش های درمانی یا آموزشی در برنامه های زوج درمانی استفاده کرد.