درسا افراسیابی

شاهنامه فردوسی یکی از آثاری است که نگارگران ایرانی در تمامی ادوار به مصور کردن آن علاقه نشان داده اند. شاهد این مدعا تعداد زیادی شاهنامه است که که از دوره اسلامی به جا مانده است. نگارگران مکتب شیراز نیز از این قافله جا نمانده اند. شیراز یک بار در حمله ی مغول و بار دیگ ر در حمله ی تیم ور مورد هجوم قرار گرفت که در هر دو توانست با تکیه بر میراث هنری خود در نگارگری شیوه خاص خود را زنده نگه داردو به وراث پس از خود انتقال دهد. هدف از این جستار مقایسه تطبیقی نگارگری مکتب شیراز در دو دوره ی آل اینجو(703-757 ه . ق) و تیموری (771-916 ه . ق)  است که به بررسی نمونه موردی نگاره ای از شاهنامه در هر دو سبک می پردازند. در این تحقیق که به روش تحلیلی و به صورت کتابخانه ای انجام شده است، با وجود شباهت ها و تفاوت ها میان دو شیوه نگارگری مذکور نهایتا این نتیجه حاصل می شود که مکتب نگارگری شیراز عهد تیموری در ادامه مکتب شیراز آل اینجو به حیات خویش ادامه داده است. شناخت آثار مکت ب شیراز به عنوان مکتب ی که نسبت به سای ر مکات ب خصوصیات ایران ی خود را بیشتر حفظ کرده است، اهمیت پژوهش را آشکار می نماید