اکرم کرمی دهکردی

مقدمه: بهبود کیفیت آموزش مامایی برای ارتقاء سلامت مادران و نوزادان حیاتی است. این مطالعه با هدف ارزیابی درونی گروه های آموزشی رشته مامایی دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد انجام شده است. روش کار: این مطالعه توصیفی مقطعی در سال 1396 در گروه آموزشی رشته مامایی انجام شد. جامعه پژوهش شامل 36 دانشجوی مامایی، 16 دانش آموخته مامایی، 6 کارفرمایی فارغ التحصیلان، مسئول EDO ، رئیس دانشکده و کلیه اعضای هیئت علمی (11 نفر) بود. نمونه گیری در بخش اعضای هیئت علمی به صورت سرشماری و بقیه واحدهای پژوهش به صورت در دسترس انجام شد. ابزارگردآوری داده ها پرسشنامه، فرم مشاهده و چک لیست بود. برای تعیین نقاط قوت و ضعف درحوزههای مورد بررسی از دامنه زیراستفاده شده است. نتایج داده های کمتر از 50% نامطلوب، داده های بین 80-50 درصد نسبتاً مطلوب و داده های بالاتر از 80 درصد مطلوب در نظر گرفته شد. تجزیه و تحلیل داده ها با نرم افزار SPSS آزمون های آماری توصیفی شامل فراوانی و درصد، میانگین و جمع کل انجام شد. یافته ها: نتایج ارزیابی درونی گروه مامایی نشان می دهد در کل حوزه های نه گانه مورد بررسی، این گروه از مجموع امتیاز کل حوزه ها 828 امتیاز، 689 امتیار معادل 21/83 درصد را کسب نموده است که با توجه به استاندارد گوردمن در سطح مطلوب قرار دارد. وضعیت گروه مامایی در حوزه های رسالت واهداف آموزشی، مدیریت و سازماندهی برنامه های آموزشی، هیأت علمی و سنجش و ارزیابی در جایگاه مطلوبی قرار دارد. اما در حوزه های دانشجویان، منابع آموزشی، پژوهشی و دانش آموخته گان در سطح نسبتاً مطلوبی قرار دارد. نتیجه گیری: گرچه وضعیت گروه مامایی با توجه به امتیازات کسب شده مطلوب بود، اما حوزه های دانشجویان و دانش آموختگان نیازمند توجه بیشتری است. لذا اقدامات لازم جهت رفع نقاط ضعف به ویژه در دو حوزه مذکور ضروری به نظر می رسد.