سمیه رزبان

پژوهش حاضر با هدف تأثیر آموزش برنامه نویسی با نرم افزار اسکرچ بر مهارت حل مسئله دانش آموزان پایه دوم ابتدایی شهرستان فراهان در سال تحصیلی 97-1396، انجام گرفته است. نرم افزار اسکرچ به کودکان کمک می کند تا ضمن طراحی بازی یا داستان های تعاملی، اصول برنامه نویسی را بیاموزند. این پژوهش از نوع کاربردی است و از لحاظ ملاک نحوه جمع آوری اطلاعات روش نیمه تجربی است. جهت انجام پژوهش یکی از مدارس ابتدایی دخترانه شهرستان فراهان انتخاب شد و به طور تصادفی یکی از کلاس ها به عنوان گروه آزمایش و کلاس دیگر بعنوان گروه کنترل در نظر گرفته شدند. تعداد کل نمونه 34 دانش آموز دوم ابتدایی بود یعنی 17 نفر در گروه آزمایش و 17 نفر در گروه کنترل بودند. ابزارها در این پژوهش عبارت اند از پرسشنامه حل مسئله هپنر که بعنوان پیش آزمون و پس آزمون بکار گرفته شدند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی برای تعیین فراوانی و میانگین و از آمار استنباطی برای تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته های بدست آمده از تجزیه و تحلیل ها، نشان داد که تفاوت بین دو گروه گواه و آزمایش از نظر آماری در سطح 05/0>a و با سطح اطمینان 95/0 معنادار می باشد. نتایج بدست آمده نشان داد که آموزش برنامه نویسی با نرم افزار اسکرچ بر مهارت حل مسئله دانش آموزان ، تأثیر معناداری داشته است. دانش آموزان طی دوره آموزشی، به طور فعال با حل مسائل مختلف در نرم افزار اسکرچ درگیر شدند و برای حل این مسائل باید مسئله را تجزیه و تحلیل کرده و راه حل های مختلف را مورد آزمایش قرار می دادند، درگیر شدن دانش آموزان با این چالش ها موجب بهبود مهارت حل مسئله آنها شد.

هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر آموزش مفاهیم در قالب داستان از طریق چندرسانه ای آموزشی بر پیشرفت تحصیلی و نگرش به درس علوم در دانش آموزان است. روش انجام پژوهش، نیمه آزمایشی و طرح آن به صورت، پیش آزمون و پس آزمون با دو گروه آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری در این پژوهش، 432 نفر از دانش آموزان پایه چهارم ابتدایی شهرستان فراهان در سال تحصیلی 96-1395 بودند. حجم نمونه 34 نفر (17 نفر گروه کنترل و 17 نفر گروه آزمایش) بود که به صورت نمونه گیری در دسترس برگزیده شدند. جهت گردآوری داده ها از آزمون محقق ساخته پیشرفت تحصیلی و پرسش نامه نگرش به درس علوم استفاده شد. از گروه های آزمایش و کنترل، آزمون پیشرفت تحصیلی با موضوع زیستگاه و آزمون نگرش به درس گرفته شد، سپس متغیر مستقل که شیوه داستان گویی در چندرسانه ای آموزشی بود توسط پژوهشگر بر روی گروه آزمایش اجرا گردید و چندرسانه ای ارایه شده به گروه کنترل از نفوذ عامل داستان محفوظ نگه داشته شد. سپس، مجدداً از دو گروه آزمایش و کنترل، آزمون پیشرفت تحصیلی و نگرش گرفته شد. بعد از جمع آوری داده ها، از شاخص های توصیفی و در بخش آمار استنباطی از آزمون تحلیل کوواریانس استفاده شد. نتایج به دست آمده از پژوهش بیانگر آن است که شیوه داستان گویی در چندرسانه ای بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان تأثیر معناداری نداشت؛ ولی، در نگرش آنها تأثیر مثبتی داشته است.