فرح فتحی زاده

در یک مقصد گردشگری، ذینفعان و ذینفوذان مختلف با وابستگی های متقابل وجود دارند که گاهاً با یکدیگر همکاری نمی کنند و اغلب دیدگاه هایشان در مورد توسعه بسیار متفاوت است. البته، این تفاوت نگاه ها، در برخی مواقع که بستر نقد سیاست ها را بدنبال داشته باشد زمینه توسعه مقصد گردشگری را فراهم می نماید. اما، در اغلب موارد موانع و چالشهایی را برای آن بوجود می اورد. از اینرو، نقش مدیریت مقصد گردشگری در راستای همکاری بین سازمان های متولی گردشگری برای ایجاد بسترهای لازم به منظور توسعه پایدار گردشگری برجسته می گردد. لذا پژوهش حاضر سعی دارد با بررسی چالش ها و واکاوی موانع تحقق مدیریت یکپارچه گردشگری مشهد این موضوع را از منظر همکاری سازمانی مورد مداقه قرار دهد. در این مطالعه از روش شناسی کیفی و برای جمع آوری داده ها از تکنیک مصاحبه عمیق نیمه ساختاریافته استفاده شده است. جامعه هدف، کلیه مدیران و کارشناسان ارشد سازمان های متولی گردشگری شهر مشهد در سال 1394 هستند که از بین آنها 15 نفر در پژوهش مشارکت داشتند. نتایج حاکی است عمده ترین عوامل تأثیرگذار بر عدم همکاری بین سازمان های متولی گردشگری در شهر مشهد عدم مدیریت یکپارچه در گردشگری، ضعف نگرش سیستمی، ضعف ساختار حقوقی، ضعف نظام برنامه ریزی، و ضعف نظام سیاست گذاری است که چالش هایی از جمله عدم شفافیت در وظایف قانونی دستگاهی، برخورد سلیقه ای، کمبود منابع، فقدان نیروی انسانی متخصص، همکاری غیر رسمی و مقطعی، ضعف تقسیم کار، ضعف در توزیع و تخصیص بهینه منابع و عدم توانمندی مدیران را به دنبال داشته است.

اهداف: هدف از انجام پژوهش حاضر، شناسایی پیش ران های مؤثر در توسعه گردشگری نواحی روستایی به طورکلی و میزان اثرگذاری پیش ران های کلیدی بر توسعه گردشگری روستای دیزباد علیا واقع در بخش زبرخان شرقی نیشابور به صورت خاص است. روش: روش تحقیق به کاربرده شده توصیفی-تحلیلی، مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای-اسنادی، مشاهده های میدانی، پرسش نامه در چارچوب مدل دلفی و ماتریس تحلیل اثرات متقاطع در نرم افزار آینده نگار میک مک و سناریو ویزارد است. به این منظور، پس از برگزاری جلسه های اولیه بحث با 20 نخبه دانشگاهی و صاحب نظران در حوزه گردشگری روستایی به عنوان جامعه آماری تحقیق، 20 متغیر در قالب چهار طبقه بندی کلی به عنوان متغیرهای اولیه پژوهش شناسایی شد. سپس، تحلیل های مرتبط برای سنجش میزان اثر-وابستگی متغیرها بر یکدیگر انجام شد. یافته ها/نتایج: تحلیل ها نشان داد که شاخص L5 در دو وضعیت اثر-وابستگی مستقیم و غیرمستقیم به ترتیب با امتیازهای سطری 50 و 95082، دارای بیشترین اثرگذاری در توسعه گردشگری روستای دیزباد علیا بودند. همچنین، با محاسبه میزان احتمال جابه جایی متغیرها در سیستم توسعه گردشگری روستای هدف، شاخص های L5، L3، L4، C4 و C5 در پنج اولویت نخست میزان اثرگذاری مستقیم، در وضعیت جابه جایی قرار گرفتند. نتیجه گیری: سیستم گردشگری محدوده وضعیت پایداری ندارد و توزیع پارامترها رویکرد مناسبی ندارد.

کلان شهر مشهد به واسطه وجود بارگاه امام رضا (ع) همه ساله پذیرای بیش از پانزده میلیون گردشگر و زائر است؛ از بعد عرضه از جمله دغدغه های عمده تصمیم سازان و برنامه ریزان شهری اسکان مسافرین و از دیدگاه تقاضا (گردشگر) انتخاب اقامتگاه مطلوب به لحاظ معیارهای متفاوت موقعیت، امکانات، شهرت، قیمت و کیفیت خدمات ارایه شده است. از این رو،  هدف اصلی مطالعه حاضر بررسی اولویت های انتخاب هتل (نزد گردشگران در شهر مقدس مشهد می باشد. الگوی کلی طرح پژوهش کمی، از بعد هدف کاربردی و در چارچوب روش توصیفی – تحلیلی می باشد. گردآوری اطلاعات مورد نیاز تحقیق از طریق ابزار پرسشنامه محقق ساخته، انجام شده است. جامعه آماری پژوهش، گردشگرانی بوده اند که در مردادماه 93 به مشهد مقدس سفر  نموده و در هتل های این شهر اقامت داشته اند. با عنایت به میانگین اقامت حدود 2000 نفر در مرداد ماه و با استفاده از رابطه کوکران، حجم نمونه حدود 200  نفر برآورد گردید. به طور کلی یافته های حاصل از بررسی میزان اهمیت هر یک از متغیرهای اصلی تحقیق نشان می دهد که معیارهای انتخاب هتل از دیدگاه گردشگران در مشهد به ترتیب اولویت عبارتند از: کیفیت خدمات هتل 5/91 درصد، موقعیت جغرافیایی- مکانی، امکانات هتل، هزینه و قیمت خدمات تقریباً با ارزیابی یکسان 5/76 درصد و تصویر عمومی و شهرت هتل 5/64 درصد.

گردشگری روستایی به عنوان رویکردی جدید برای توسعه نواحی روستایی و حفاظت از محیط زیست، امروزه جایگاه چشمگیری یافته است. این تحقیق، به لحاظ هدف کاربردی و از نظر روش، توصیفی تحلیلی است. گردآوری داده ها به روش کتابخانه ای و میدانی صورت گرفته است. جامعه آماری مورد مطالعه بخش تخت سلیمان بوده است. حجم نمونه، شامل 357 خانوار بوده که با استفاده از جدول مورگان مشخص شده است. تحلیل اطلاعات با نظر سنجی از ساکنان روستایی با استفاده از مدل ترکیبی AHP-SWOT(A’WOT) انجام شده است. نتایج نشان می دهد که مناسب ترین راهبرد برای توسعه گردشگری روستایی در محدوده مورد مطالعه، راهبرد تدافعی(WT) با امتیاز 6143/0است. بر این اساس لازم است اقداماتی نظیر تدوین مقررات جدید برای نگهداشت محیط زیست، آثار تاریخی و جلوگیری از برهم خوردن تعادل اکولوژیکی منطقه، بسترسازی برای سرمایه گذاری بخش خصوصی و دولتی در صنعت گردشگری و ایجاد زیرساخت ها و تسهیلات مناسب، توسعه و ترویج برنامه های آموزشی و اطلاع رسانی به ساکنان بومی در زمینه گردشگری، آموزش افراد متخصصین برای استفاده بهینه از سرمایه های طبیعی و انسانی، بازاریابی و تبلیغات پتانسیل های گردشگری در سطح محلی، ملی و فراملی انجام گیرد.