رابطه عوامل استرس شغلی با خود کارآمدی و سلامت عمومی پرستاران و ماماها در بیمارستان بعثت سنندج
حوزه های تخصصی:
مقدمه : استرس شغلی یکی از انواع استرس است که با رضایت شغلی و عملکرد فرد رابطه مستقیم دارد و یکی از مولفه های موثر بر سلامت و ایمنی به شمارمی رود . حرفه های وابسته به پزشکی از جمله مشاغلی هستند که به علت مسئولیت تامین راحتی ، آسایش و مداوای بیماران تحت تاثیر عوامل مختلف تنش زا قراردارند . بدین منظور پژوهش حاضر با هدف شناسایی عوامل استرس زای شغلی در کارکنان پرستاری و مامایی بخشهای مختلف مرکز پزشکی آموزشی و درمانی بعثت شهر سنندج و تاثیر آنها برروی خودکار آمدی و سلامت عمومی آنان انجام گرفت . مواد و روشها : دراین مطالعه توصیفی – تحلیلی و مقطعی 176 نفر از کارکنان پرستاری و مامایی شاغل در بخشهای مرکز پزشکی آموزشی و درمانی بعثت شهرسنندج در سال 93 که شرایط ورود به مطالعه را داشتند ، نمونه های پژوهش را تشکیل دادند . روش نمونه گیری سرشماری بود. گردآوری داده ها با استفاده از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه های استاندارد سلامت عمومی (GHQ)واسترس شغلی بیمارستانی (HSS)وخودکارآمدی عمومی شرر انجام شد . تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 و آمار توصیفی و آزمونهای آماری t-test ، آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون همبستگی پیرسون تجزیه و تحلیل گردید . نتایج : یافته ها نشان داد میزان استرس شغلی در افراد مورد مطالعه بالاتر از حد متوسط است.(میانگین 8/101 از 175نمره) بین استرس شغلی با جنس ، تاهل، نوبت کاری ، سطح تحصیلات و نوع استخدام اختلاف معنی دار وجود نداشت اما با نوع شغل دارای اختلاف معنی دار آماری بود. (P<0/05). میانگین سطح سلامت عمومی در افراد مورد مطالعه 9/24 بود . میانگین سطح خودکارآمدی در افراد مورد مطالعه 9/39 بود. بین استرس شغلی باسلامت عمومی ارتباط معنی دار وجود داشت و بین استرس شغلی باسلامت عمومی و استرس شغلی با خودکارآمدی و سلامت عمومی با خودکارآمدی همبستگی مثبت وجود داشت . بحث و نتیجه گیری : سطح استرس شغلی در افراد مورد مطالعه بیشتر از حد متوسط و در پرستاران بیشتر از ماماها بود . پرستاران و ماماها بطور میانگین از نظر سلامت عمومی در حد بالاتر از نقطه بحرانی قرار داشتند و خودکارآمدی آنها بیشتر از حد متوسط بود . برنامه های مداخله ای جهت پیشگیری از استرس شغلی و بروز اختلالات در وضعیت سلامت عمومی در پرستاران و ماماها می بایست بر کاهش فشارکاری ، نوبتهای کاری طولانی و خطر عوامل بیولوژیکی و عوامل فیزیکی متمرکز شود .