سمیه رحیمی مقدم

مقدمه: بروز تنش­های شغلی در حرفه­ی مامایی می­تواند باعث افزایش شیوع اختلالات اسکلتی-عضلانی و کاهش میزان بازدهی و کیفیت ارایه­ی خدمات آن­ها شود. لذا این پژوهش به منظور تعیین میزان شیوع علایم اختلالات اسکلتی-عضلانی در نواحی گوناگون بدن ماماها و بررسی ارتباط میان تنش شغلی و شیوع علایم اختلالات اسکلتی-عضلانی انجام گرفت. روش­کار: جامعه­ی مورد پژوهش این مطالعه­ی توصیفی-تحلیلی از نوع مقطعی را تمام ماماهای شاغل در بیمارستان­های دولتی و خصوصی شهر کرمان در سال 1390 تشکیل دادند. 74 نفر از ماماها به روش سرشماری انتخاب شدند. برای گردآوری داده­ها از پرسش­نامه­های استاندارد نوردیک و تنش شغلی آلتمایر استفاده شد. داده­ها با استفاده از آمار توصیفی و آمار استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون، آزمون تی و مجذور خی) و نرم­افزار SPSS نسخه­ی 16 تحلیل شدند. یافته­ها: در این پژوهش 4/78 درصد افراد مورد بررسی، در 12ماه گذشته حداقل در یک عضو بدن ناراحتی و یا درد را تجربه کرده­اند که بیشترین فراوانی علایم اختلالات اسکلتی-عضلانی در سه عضو پاها 2/39 درصد (29 نفر)، زانوها و کمر هر کدام 1/35 درصد (26 نفر) دیده شد. هم­چنین ارتباط معنی­داری بین اختلالات اسکلتی-عضلانی و تنش شغلی ماماها به دست آمد (05/0P<). نتیجه­گیری: با توجه به نتایج این پژوهش، احتمالا تنش­های شغلی می­توانند باعث تشدید عوارض جسمانی از جمله اختلالات اسکلتی-عضلانی شوند. هم­چنین با توجه به شیوع بالای اختلالات اسکلتی-عضلانی بالا، برگزاری دوره­های آموزشی در خصوص اتخاذ وضعیت­های بدنی استاندارد حین انجام وظایف و اجتناب از وضعیت­های بدنی نامناسب، حایز اهمیت هستند.