جعفرعلی قادری

زمینه و هدف: افسران پلیس می توانند با افزایش ورزش و فعالیت بدنی، سلامت جسمی، روانی و آمادگی جسمانی خود برای فائق آمدن بر وظایف دشوار را ارتقا دهند. بررسی پژوهش های انجام یافته در این حوزه نشان داد که الگویی برای توسعه ورزش طراحی نشده است، بنابراین هدف اصلی این پژوهش طراحی الگوی توسعه ورزش در نیروی انتظامی است. روش : روش پژوهش کیفی است و از نظریه داده بنیاد استفاده شد. جامعه آماری پژوهش مدیران، اساتید و کارشناسان ورزشی نیروی انتظامی و متخصصان علوم ورزشی بودند؛ روش نمونه گیری به صورت گلوله برفی بود که 20 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای تحلیل داده های کیفی از کدگذاری نظری استفاده شد و برای تایید روایی و پایایی مصاحبه ها از روش بازآزمون استفاده شد که مقدار آن بیشتر از 60 درصد بود، بنابراین قابلیت اعتماد کدگذاری ها تایید شد. یافته ها: براساس نتایج پژوهش، در بخش علی 6 مقوله اصلی شناسایی شد که شامل مولفه نیازها و انتظارات ذینفعان، الزامات قانونی و نظارتی، توسعه مشارکت ورزشی، عوامل ساختاری، نیاز به منابع مالی و زیرساخت ها و نیاز به توسعه ارتباطات است. در بخش زمینه ای نیز 6 مفهوم اصلی و 41 مقوله شناسایی شد؛ همچنین در بخش مداخله گر نیز 6 مفهوم اصلی و 41 مقوله شناسایی شد و در بخش راهبردها 5 مفهوم اصلی که عبارت اند از توسعه ساختاری، سیستم ها و فرایندها، توسعه زیرساخت ها، توسعه بازاریابی، توسعه تعامل ها و آموزش و فرهنگ سازی و درنهایت در بخش پیامدها، 5 مقوله اصلی شناسایی شد که عبارت اند از نتایج مرتبط با کارکنان، توسعه مالی و زیرساخت ها، نتایج جامعه، توسعه ارتباطات و بهبود عملکرد داخلی. نتایج: براساس نتایج پژوهش، می توان با بکارگیری راهبردهای مناسب ارائه شده در بخش راهبردها و اقدامات، بر شرایط مداخله گر غلبه و به نحو مطلوب از شرایط زمینه ای استفاده کرد تا به پیامدهای یادشده توسط متخصصان دست پیدا کرد.

زمینه و هدف: دانشگاه علوم انتظامی به عنوان تنها مرکز آموزش عالی در نیروی انتظامی سهم عمده ای در تربیت افسران و همچنین ارتقاء سطح علمی و تحصیلی آنان دارد. با توجه به اهمیت دانشگاه در تامین اهداف نیروی انتظامی و نقش انکارناپذیر بودجه ریزی به عنوان ابزاری مهم در دست مدیران، بررسی و تجزیه وتحلیل آن، هدف اصلی این پژوهش می باشد. روش: در این تحقیق کاربردی از روش توصیفی- پیمایشی استفاده شده است. جامعه آماری 42 نفر از روسا، اعضا هیئت علمی و مسئولین بودجه و مالی دانشگاه و دانشکده های تابعه که اطلاعات نسبتاً خوبی از بودجه ریزی دارند بوده و به علت محدودیت نفرات، پژوهش به صورت تمام شمار انجام شده است. برای جمع آوری داده ها از مصاحبه، پرسشنامه و مطالعه کتابخانه ای استفاده شده است. یافته ها: بر اساس تحلیل فرضیه، کارا نبودن بودجه ریزی دانشگاه به تایید رسید و سپس پیشنهادهایی برای اصلاح بودجه ریزی فعلی دانشگاه ارائه شد. نتیجه گیری: با توجه به محدودیت هایی که به علت از بالا به پایین بودن نظام برنامه ریزی و بودجه ریزی دانشگاه وجود دارد، موجی شده تا از حالت استقلال در امر بودجه ریزی که دیگر دانشگاه های کشور، کم و بیش از آن برخوردارند، بی بهره مانده و هم چنین فقدان یک طرح بلندمدت، میان مدت وکوتاه مدت که در دانشگاه قابلیت اجرایی داشته باشد از موضوعات مهم دیگر است.