تحلیل و نقد رأی وحدت رویه ۸۵۴ هیئت عمومی دیوان عالی کشور (عدم قابلیت اعاده دادرسی ماده ۴۷۴ پس از اعاده دادرسی ماده ۴۷۷ قانون آیین دادرسی کیفری) (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
این مقاله به تحلیل و نقد رأی وحدت رویه شماره 854 مورخ 8/8/1403 هیئت عمومی دیوان عالی کشور می پردازد موضوع رأی، اعاده دادرسی در آرای کیفری و ارتباط آن با مواد 474 و 477 قانون آیین دادرسی کیفری است. به موجب رأی مذکور، درخواست اعاده دادرسی از طریق ماده 474 نسبت به آرای صادره بر اساس ماده 477 غیرقابل پذیرش اعلام گردید. در این مقاله، با استفاده از روش تحقیق توصیفی-تحلیلی و بهره گیری از منابع کتابخانه ای و آرای قضایی مرتبط، نقدهایی از منظرهای مختلف بر رأی یادشده، وارد شده است. مقاله ابتدا به توضیح مفاد رأی و بررسی شکلی و ماهیتی آن می پردازد. سپس، از جنبه های مختلف از جمله نقض قاعده تفسیر به نفع متهم، بی ارتباطی دلیل و مدعا، نقض اصول عدالت قضایی، و عدم تطابق با فلسفه تقنینی مواد 474 و 477، پرداخته است. تحلیل ها نشان می دهند که رأی مذکور بر اساس استدلال های ضعیف و بدون ارتباط منطقی میان دلیل و مدعا، موجب تضعیف حقوق متهمان و محدود کردن امکان استفاده از ابزارهای قانونی می شود. بر این أساس، بازنگری در رأی وحدت رویه و توجه به اصول دادرسی عادلانه، حمایت از حقوق متهمان و لزوم رعایت قاعده تفسیر به نفع متهم همرا ه با پیشنهادهایی برای اصلاح رأی و تقویت اصول عدالت و حقوق متهمان مورد تأکید است تا در نتیجه اطمینان حاصل شود که نظام قضایی به طور منصفانه و عادلانه عمل می کند.Analysis and Critique of Unifying Decision No. 854 by the Supreme Court Grand General Assembly (Inadmissibility of Retrial under Article 474 Following a Retrial under Article 477 of the Iranian Criminal Procedure Code)
This article critically analyzes Unifying Decision No. 854, issued by the Supreme Court Grand General Assembly of Iran on October 30, 2024, concerning the retrial of criminal judgments and the relationship between Articles 474 and 477 of the Iranian Criminal Procedure Code. According to this decision, a request for retrial under Article 474 is deemed inadmissible for judgments rendered based on Article 477. Employing a descriptive-analytical research method and utilizing library sources and relevant judicial rulings, this study examines the decision from multiple perspectives. The article first explicates the content of the ruling and provides a procedural and substantive assessment. It then critiques the ruling from various angles, including the violation of the principle of interpretation in favor of the accused, the lack of logical correlation between reasoning and conclusion, the infringement of fundamental judicial fairness, and its inconsistency with the legislative philosophy behind Articles 474 and 477 of the Iranian Criminal Procedure Code. The analysis demonstrates that the ruling, based on weak reasoning and an illogical connection between argument and conclusion, ultimately undermines the rights of defendants and restricts their access to legal remedies. Consequently, a reconsideration of the unifying decision is necessary, along with an emphasis on fair trial principles, the protection of defendants’ rights, and adherence to the principle of interpretation in favor of the accused. The article concludes with recommendations for revising the ruling to strengthen justice and safeguard the rights of the accused, ensuring that the judiciary operates fairly and equitably.
تبلیغات
