تقسیم بندی نادرست صنایع بدیعی به لفظی و معنوی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
«بدیع» به عنوان یکی از سه فن علوم بلاغت، سالیان درازی است که به عنوان علم و فنّی مستقل شناخته شده است. با توجه به اینکه ذات ادبیات زایا و خلاقانه است و به موازات هنر و خلاقیت شاعر، صنایع و آرایه های جدید خلق می شود، شاید بتوان گفت در برخی از موارد، بدیع (علم شناخت محسنات شعری) همگام با شعر، رشد نکرده است. آموختن و آموزش آن نیز گاهی خالی از اشکال نیست. آسیب شناسی و بیان نقاط ضعف و تلاش برای رفع آنها ضرورتی اجتناب-ناپذیر است. در این مقاله به روش تحلیلی – توصیفی به بیان یکی از کاستی های این علم یعنی تقسیم بندی نادرست بدیع، به «لفظی» و «معنوی» پرداخته شده است؛ به نظر می رسد، برخلاف نظر اغلب قریب به اتفاق مؤلفان کتب بدیعی، تعریف و تفاوت این دو شاخه، منطقی و علمی نیست؛ زیرا، گاهی با صنایعی مواجه هستیم که هم زمان لفظ و معنا در آن نقش دارند و گاهی نیز از صنایعی نام برده شده است که ارزش بدیعی آن در گروی آهنگ لفظ و معنا نیست بلکه ظاهر چشم نواز آن بیش از هر چیز، باعث التذاذ ادبی و هنری شده است.Incorrect Categorization of Figurative Tropes into Verbal and Semantic
Rhetorical science, as one of the three branches of eloquence studies, has long been recognized as an independent field. Given that the nature of literature is inherently creative and generates new techniques and ornaments alongside the poet’s art and creativity, it can be argued that in many cases, rhetorical science (the study of poetic virtues) has lagged behind. The teaching and learning of this field can also sometimes be problematic. Identifying its weaknesses and striving to address them is an unavoidable necessity. This article, using an analytical-descriptive method, addresses one of the shortcomings of this science: the incorrect classification of rhetoric into verbal and semantic, which has become an inseparable part of this field for centuries. It seems that contrary to the opinion of the vast majority of authors of rhetorical books, the definition and differentiation between these two categories are neither logical nor scientific. Consequently, in some cases, it is difficult to correctly determine whether a particular ornament or technique belongs to verbal or semantic rhetoric based on this classification. Because sometimes we encounter industries in which both words and meaning play a role at the same time, and sometimes devices have been mentioned which their rhetorical value does not depend on the rhythm of words and meaning, but rather on its eye-catching appearance, more than anything else, has caused literary and artistic enjoyment.
تبلیغات
