چکیده

Objective: Despite numerous studies on the influence of regular engagement in physical activity and sports on mental health and quality of life across various demographics, there has been limited focus on its impact within the nursing profession. As a result, this study seeks to explore the effects of sports and physical activity participation on the mental health and quality of life of nurses.Methods: The current study utilized a descriptive correlational design and was conducted in a cross-sectional manner. The target population consisted of all nurses employed in the hospitals of Tehran. The research sample was selected using an available sampling method, specifically among nurses who expressed their willingness to participate in the study. A total of 384 male and female nurses took part in the research and successfully completed the provided questionnaires. Standard questionnaires were used for data collection. Pearson correlation test and the structural equation modeling were used for data analysis.Results: Results reveled that physical activity significantly affected depression (T= - 5.254), anxiety (T= - 6.471) and stress (T= - 4.527). In addition, physical activity significantly affected quality of life (T=3.627). Results of model fit are presented in Table 3 and indicated that the research model has good fit. Conclusion: This implies that nurses could greatly enhance their well-being through increased engagement in physical activity and a decrease in sedentary habits. As a result, we strongly urge healthcare policymakers to implement measures aimed at increasing physical activity levels among nurses.

تأثیر مشارکت در فعالیت بدنی و ورزش بر سلامت روان و کیفیت زندگی پرستاران

هدف: علیرغم مطالعات متعدد در مورد تأثیر مشارکت منظم در فعالیت بدنی و ورزش بر سلامت روان و کیفیت زندگی در جمعیت های مختلف، تمرکز محدودی بر تأثیر آن در حرفه پرستاری صورت گرفته است. در نتیجه، این مطالعه به دنبال بررسی تأثیر مشارکت ورزش و فعالیت بدنی بر سلامت روان و کیفیت زندگی پرستاران است.روش: پژوهش حاضر با استفاده از طرح توصیفی همبستگی و به صورت مقطعی انجام شد. جامعه هدف را کلیه پرستاران شاغل در بیمارستان های شهر تهران تشکیل می دادند. نمونه پژوهش با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس، به ویژه از میان پرستارانی که تمایل خود را برای شرکت در پژوهش ابراز کردند، انتخاب شد. در مجموع 384 پرستار زن و مرد در پژوهش شرکت کردند و پرسشنامه های ارائه شده را با موفقیت تکمیل کردند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه استاندارد استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون همبستگی پیرسون و مدل سازی معادلات ساختاری استفاده شد.نتایج:  نتایج نشان داد که فعالیت بدنی به طور معنی داری بر افسردگی (254/5-T=)، اضطراب (471/6-T=) و استرس (527/4-T=) تأثیر داشت. علاوه بر این، فعالیت بدنی به طور معنی داری بر کیفیت زندگی تأثیر گذاشت (627/3=T). نتایج برازش مدل در جدول 3 ارائه شده است و نشان می دهد که مدل تحقیق برازش خوبی دارد.نتیجه گیری: این نشان می دهد که پرستاران می توانند از طریق افزایش درگیری در فعالیت بدنی و کاهش عادات بی تحرکی، بهزیستی خود را تا حد زیادی افزایش دهند. در نتیجه، ما قویاً از سیاست گذاران مراقبت های بهداشتی می خواهیم که اقداماتی را با هدف افزایش سطح فعالیت بدنی در میان پرستاران اجرا کنند.

تبلیغات