نویسندگان: سیده زهرا سیدین

کلیدواژه‌ها: effectiveness neuroticism Schema therapy

حوزه‌های تخصصی:
شماره صفحات: ۱ - ۸
دریافت مقاله   تعداد دانلود  :  ۱۰

چکیده

 Objective: Studies have shown that neuroticism is one of the personality traits associated with negative psychological consequences. This research was conducted with the aim of investigating the effectiveness of schema therapy on reducing neuroticism.Methods: The current research is a quasi-experimental type with a pre-test-post-test design and a control group. The research population was the patients referred to Shariati Hospital in Tehran in 2021, and 22 of them who had obtained a high score in the neuroticism subscale were selected by purposive sampling method and randomly assigned into two experimental (n = 11) and control (n = 11) groups. Both groups completed the neuroticism subscale of the NEO Five-Factor Inventory-3 (NEO-FFI-3) in the pre-test and post-test phases. The experimental group was subjected to the schema therapy for 10 weekly sessions, but no intervention was performed on the experimental group during this period. The analysis of the collected data was done with analysis of covariance and SPSS-18 software.Results: The obtained findings showed that schema therapy was able to significantly reduce the level of neuroticism in the experimental group compared to the control group (P < 0.001).Conclusion: According to the findings, it can be concluded that schema therapy is effective in reducing neuroticism and can be used in treatment centers in this regard.

اثربخشی طرحواره درمانی بر کاهش روان رنجورخویی

 هدف: مطالعات نشان داده است که روان رنجورخویی یکی از ویژگی های شخصیتی است که با پیامدهای روانی منفی همراه است. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی طرحواره درمانی بر کاهش روان رنجورخویی انجام شد.روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل است. جامعه پژوهش، بیماران مراجعه کننده به بیمارستان شریعتی تهران در سال 1400 بودند که 22 نفر از آنان که در زیرمقیاس روان رنجورخویی نمره بالایی کسب کرده بودند، به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی (11 نفر) و کنترل (11 نفر) قرار گرفتند. هر دو گروه خرده مقیاس روانرنجورخویی پرسشنامه پنج عاملی نئو-3 (NEO-FFI-3) را در مراحل پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. گروه آزمایش به مدت 10 جلسه هفتگی تحت طرحواره درمانی قرار گرفتند اما در این مدت هیچ مداخله ای بر روی گروه آزمایش انجام نشد. تجزیه و تحلیل داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل کوواریانس و نرم افزار SPSS-18 انجام شد.نتایج: یافته های به دست آمده نشان داد که طرح واره درمانی توانسته است میزان روان رنجورخویی را در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری کاهش دهد (001/0>p).نتیجه گیری: با توجه به یافته ها می توان نتیجه گرفت که طرحواره درمانی در کاهش روان رنجورخویی موثر بوده و مراکز درمانی می توانند از آن در این زمینه استفاده کنند.

تبلیغات