بررسی قلمرو اعلام اراده باطنی و اراده ظاهری در اعمال حقوقی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
زمینه و هدف: برای ایجاد اعمال حقوقی وجود اراده ضروری ست. تعارض اراده ظاهری با باطنی از جمله مسائل مهم و چالش برانگیز است. هدف این پژوهش بررسی قلمرو اعلام اراده باطنی و اراده ظاهری در اعمال حقوقی است. مواد و روش ها: مقاله حاضر توصیفی- تحلیلی است. مواد و داده ها نیز کیفی است و از فیش برداری در گردآوری مطالب و داده ها استفاده شده است. ملاحظات اخلاقی: در این مقاله، اصالت متون، صداقت و امانت داری رعایت شده است. یافته ها: قضاوت فقه اهل سنت و فقه شیعه درباره اراده باطنی و ظاهری به طور یکسان نیست. کم اعتناترین مذهب نسبت به اراده باطنی طرفین، شافعیه است و طرفدارترین گروه نسبت به قصد درونی طرفین نیز مذهب مالکی می باشند. هر دو مذهب(عامه و امامیه)، سیری یکسان از تقلیل اهمیت اراده ظاهری به سوی ترجیح اراده باطنی را پشت سر گذاشته اند. نتیجه: در فقه و حقوق اسلامی، گرچه در برخی موارد به اراده ظاهری توجه شده است؛ اما نظریه و دیدگاه اراده باطنی ارجحیت دارد. در نظام حقوقی ایران، اراده درونی و واقعی فرد، مبنای اعمال حقوقی است. در صورت تضاد بین اراده ظاهری و اراده درونی، اراده درونی حاکم است. اراده درونی تنها در صورتی قابل استناد است که اثبات شود؛ ولی این نظریه افراطی است و توجه بیش از حد به اراده درونی یا بی توجهی کامل به اراده ظاهری، هر دو نادرست است. در عوض، باید در موارد مختلف حقوقی، نظر شارع را جویا شد.Examining the Realm of Declaration of Inner Will and Apparent Will in Legal Acts
Background and Aim: In order to create legal actions, the presence of will is necessary. The conflict between the external will and the internal will is one of the most important and challenging issues. The purpose of this research is to investigate the realm of declaration of inner will and apparent will in legal acts.
Materials and Methods: This article is descriptive and analytical. Materials and data are also qualitative and data collection was used in collecting materials and data.
Ethical Considerations: In this article, the originality of the texts, honesty and trustworthiness are respected.
Findings: Sunni jurisprudence and Shia jurisprudence do not have the same judgment about inner and outer will. The religion with the least regard for the inner will of the parties is Shafi'i, and the most favorable group regarding the inner intention of the parties are the Maliki religion. Both religions (public and Imamiyyah) have gone through the same process of reducing the importance of the external will to the preference of the inner will.
Conclusion: In Islamic jurisprudence and law, although attention has been paid to the apparent will in some cases, the theory and perspective of the inner will is preferable. In Iran's legal system, the inner and true will of the individual is the basis of legal actions. In case of conflict between the external will and the internal will, the internal will prevails. But the inner will can be cited only if it is proven. But this theory is extreme, and either too much attention to the inner will or complete neglect of the outer will is wrong. Instead, the opinion of the Shariah should be sought in various legal cases.
تبلیغات
