نقش زن در رقص قاسم آبادی با تأکید بر آیین شالی کاری (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
سهم بیشتر نیروی کار مرتبط با شالی کاری در استان گیلان، مربوط به زنان روستایی است که از دانش تجربی زیادی در حیطه کاری خود برخوردارند و از این رو حضور آن ها اهمیت ویژه ای دارد. زنان آداب شالی کاری یعنی کاشت، داشت و برداشت را در آیین های نمایشی مانند رقص قاسم آبادی نشان می دهند که علاوه بر جذابیت بصری، بیانگر پیوند معنوی و اسطوره ای با طبیعت هستند. بر همین اساس پرسش پژوهش حاضر در راستای نقش شاخص زنان در رقص قاسم آبادی و اجرای آداب شالی کاری مطرح شده و هدف از آن پاسخ به اهمیت حضور زنان در رقص قاسم آبادی براساس آیین شالی کاری است. پژوهش حاضر از لحاظ هدف، نظری و از لحاظ ماهیت و روش تحقیق، توصیفی و تحلیلی است. شیوه گردآوری داده ها به صورت کتابخانه ای و میدانی با استفاده از روش مردم نگاری در منطقه، مشاهده، مصاحبه، ثبت و ضبط اطلاعات انجام شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد زنان در رقص قاسم آبادی به کمک انواع مهارت های یدی، قواعد شالی کاری و سپاسگزاری از برکات آن را نمایش می دهند. به عبارتی، رقص قاسم آبادی آینه تنوع فرهنگی و اندیشه های انسانی است. زنان در قالبی شاد، مفهوم الگوهای حرکت در شالی کاری را نشان می دهند و به همین دلیل این مفاهیم جایگاه اسطوره ای پیدا می کنند. از این رو به عنوان یک الهه مادر همتای ایزدبانوی اَناهیتا، مادر انسان و مادر زمین محسوب می شوند و مورد پرستش قرار می گیرند. به عبارت دیگر، تداوم و تمدید حیات و زنده بودن نقش زنان در ناخودآگاه آدمی به منظور انتقال برکت بخشی، پیونددهندگی و شفابخشی تجسم می شود.The Role of Woman in Ghasemabadi Dance with an Emphasis on the Ritual of Rice Farming
The majority of the labor force engaged in rice cultivation within the province of Guilan consists of rural women who possess extensive practical expertise in their respective fields; thus, their presence assumes particular significance. Women show the rituals of rice farming, i.e. planting, planting and harvesting, in performing rituals such as the Ghasemababdi dance, which, in addition to visual appeal, express a spiritual and mythological bond with nature. The purpose of this study is to provide an answer to the question of the significance of women's presence in Ghasemababdi dance in relation to rice farming rituals, which is raised in light of the crucial role that women play in this dance and the implementation of rice farming customs. The current research is theoretical in nature and methodology, with a descriptive and analytic approach serving its purpose. The method of data collection is library and field using the method of ethnography in the region, observation, interviews, registration, and the recording of information. Research indicates that women perform Ghasemababdi dance while demonstrating gratitude for the blessings of rice cultivation and adherence to its principles through the use of a variety of manual skills. In other words, the Ghasemababdi dance serves as a reflection of cultural diversity and human thought. It is through this form of movement that women joyfully demonstrate the concept of cereal making patterns; thus, they have acquired a legendary status. Therefore, as a mother goddess equivalent to Anahita, the mother of man and the mother of the earth, they are considered and worshiped. In other words, the continuation and extension of life and the aliveness of the role of women is embodied in the unconscious of a person in order to transmit blessing, bonding and healing
تبلیغات
