بررسی نقش نشانه ها و نمادواژه ها در زبان شعری مولانا با رویکرد نشانه شناسی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
در زبان عرفانی مولانا بسیاری از تعالیم عرفانی و تجربه های معنوی از طریق نشانه ها و نماد واژه هایی بیان می شود که وی آنها را گاه به صورت نشانه های فرازبانی و نمایه ای و گاه به صورت نشانه های شمایلی و نمادین در قالب تشبیه و تمثیل و استعاره آورده است. در زبان مولانا بسیاری از نشانه های تکراری که در ادبیات عرفانی در قالب تشبیهات و استعاره های شناخته شده کاربرد دارد، به نشانه هایی با قابلیت تفسیرهای جدید تبدیل گردیده و گویی روح تازه ای در قالب عبارت و واژگان دمیده شده و معناهای تازه ای در ذهن مخاطب ظهور پیدا می کند. مولانا بسیاری از نمادواژه ها و نشانه های نمادین را با توجه به تجربه های عمیق خود، دلالت تازه ای بخشیده و تفسیری جدید از این نشانه ها را فرا روی مخاطب می نهد. این گونه تغییر و استحاله در نشانه های نمادین، علاوه بر آن که نشان گر تقلیدگریزی ذهن مولاناست، در بسیاری اوقات در حکم نشانه ای نمایه ای است که تا حدودی جنبه هایی از اندیشه و مکتب عرفانی وی را نشان می دهد. نشانه های نمایه ای در اشعار مولانا را می توان اغلب نشانه های فرازبانی دانست که ظاهراً در بسیاری از موارد به صورت ناخودآگاه در زبان شاعر به کار رفته است. ظاهراً بی اعتنایی مولانا نسبت به رعایت صورت برخی الفاظ و عبارات و سایر مسامحات لفظی در زبان وی را می توان نشانه ای از کارکرد ابزاری «لفظ» و ناچیز یودن آن در برابر اهمیت و اصالت «معنا» نزد وی تلقی نمود.Study Of the Role Of Signs and Icons in Rumis Poetry through Semiotics
In Rumi's mystical language, a lot of mystical trainings and spiritual experiences are expressed through signs and icons that he uses sometimes through metalanguage and iconic signs and some other times through schematic and symbolic ones in a form of simile, metaphor, and allegory. In some lyrics of "Divan-e-Shams", the novel and poetic explanation of Rumi on some usual signs used in earlier mystical tradition represents the creativity and innovation of his language as well as his aesthetic appreciation of mystical concepts and phenomenon. In Rumi's language a lot of repetitive signs that are used as similes and metaphors in mystical literature, have turned into some signs with new interpretation as if there is a new spirit blown into the body of phrases and statements thereby novel meanings are emerging in the mind of the audience. Because of his own profound experiences, Rumi has made a new translation of a host of icons and symbolic signs and has provided a new interpretation of them to the audience. Such a transformation and permutation in symbolic signs, in addition to the imitation free mind of Rumi, in most cases means iconic sign that to some extent represents some aspects of his mystical belief and school of mind. Iconic signs in Rumi's poetry could be often considered as metalanguage ones which apparently in many cases are used unconsciously. Out of the iconic signs used in this way are percussive and passionate rhymes in Divan-e-Shams that are iconic signs of Rumi's internal and spiritual fluctuations. Seemingly , Rumi's inattentiveness to the surface meaning of some words and expressions as well as other verbal negligence in using the language could be deemed as a sign of the instrumental function of a "term" and its inferiority against the significance and originality of "meaning".
تبلیغات
