شرکت هایی که از بهایابی بر مبنای فعالیت به عنوان یک ابزار مدیریت و تصمیم گیری استفاده می کنند ، باید نسبت به اشکالات بالقوه آن آگاه باشند . بهایابی بر مبنای فعالیت تا حد زیادی بر فرض ساختارهای هزینه نسبی فعالیت تکیه دارد . علاوه بر این ، محدودیت های منابع و فن آوری را نادیده می گیرد . این دو مشکل را می توان از طریق ادغام بهایابی بر مبنای فعالیت یا تصمیمات عملیاتی مبتنی بر تئوری محدودیت های گلدرات حل کرد . مزیت رویکرد پیشنهادی این است که سوگیری کوتاه مدت رویکرد تئوری محدودیت در تصمیمات ترکیب محصولات را کاهش دهد .
