هدف این پژوهش، بررسی نقش گرایش به اقامه نماز و هوش معنوی بر سلامت روانی دانش آموزان دبیرستانی منطقه 7 شهر تهران است. روش تحقیق، توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری مورد نظر در این تحقیق کلیه دانش آموزان دختر دبیرستانی مشغول به تحصیل در سال 94-93 در منطقه 7 تهران بوده که تعداد آن ها طبق آخرین آمار در سال مذکور 1148 نفر برآورد گردیده است. براساس روش نمونه گیری چندمرحله ای، 320 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. به منظور سنجش متغیرهای مورد استفاده در پژوهش از سه پرسشنامه استاندارد سلامت عمومی، مقیاس خودگزارشی هوش معنوی کینگ (2008) و پرسشنامه گرایش به نماز پناهی (1382) استفاده گردید. روایی و پایایی پرسشنامه ها بر اساس ملاک های روان سنجی احراز و مورد تایید قرار گرفت. داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندمتغیره مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که بین گرایش به اقامه نماز و هوش معنوی با سلامت روان رابطه معناداری وجود دارد و از طریق گرایشات دانش آموزان به اقامه نماز و همینطور از طریق هوش معنوی می توان سلامت روانی دانش آموزان را پیش بینی کرد. علاوه بر این یافته های حاصله نشان داد که علی رغم وجود رابطه بین گرایش به اقامه نماز و هوش معنوی نمی توان از طریق گرایش به اقامه نماز، هوش معنوی را پیش بینی نمود.
