با قرآن

قرآن، باب حکمت و دانایی است که چون برکسی باز شود او را فضیلتی خاص می‌بخشد و چون پرتواش برقلب افکنده شود، هدایت و معرفت را به او هدیه می‌‌کند.
قرآن دریایی است که هرقدر از آن نوشیده شود، تشنگی بیشتری می‌آورد. کرانه‌ی این دریا، وسیع، بی‌نهایت و دست نایافتنی و درون آن بسی ژرف و عمیق است.
قرآن نوری است که هرگاه چراغ دل به سوسو زدن بیفتد، تنها این نوراست که می‌تواند آن را تابنده و درخشان کند و به آن روشنایی بخشد. قرآن گوهری یکتا در صدف آفرینش است که تنها دیدن آن می‌تواند برای مدت‌ها دیدگان بیننده‌اش را خیره کند و دلش را مجذوب او سازد.
قرآن مهری است برای همه‌ی کسانی که کمبود محبت دنیای بشری سرتاپایشان را فراگرفته و تشنه‌ی محبت هستند. قرآن عشق است برای آنان که عاشقش هستند و مشتاقانه او را در آغوش می‌گیرند.
و قرآن شفاست برای همه کسانی که درمانی برای دردشان نمی‌یابند و با ناامیدی دست وپنجه نرم می‌کنند.
قرآن، این گرانبهاترین یادگار پیامبرگرامی‌(ص) نیاز به دوستی دارد. از محبوس ماندن، در خانه‌ها بیزار است. می‌خواهد خوانده شود؛ اما همراه با تفکر و تدبر در آیاتش؛ چرا که آیه آیه‌ی آن درسی است: درس ایمان، تقوا و خداشناسی، درس علم و معرفت اندوزی، درس آزادگی و… هرآنچه بشر، برای رسیدن به سعادتش بدان نیاز دارد. سعادتی که تنها در بطن قرآن نهفته است و با چنگ زدن به این ریسمان الهی به دست می‌آید. خواندن قرآن حتی اگر روزی یک آیه ـ به شرطی که با تفکر و تدبر در معنای آن باشد ـ کافی است ما را به هدفی بالا نزدیک سازد. پس نگذاریم قرآن در این دنیای ظاهر فریب و پراز نیرنگ، غریب و تنها بماند. بیاییم و همه چیزمان را از قرآن بخواهیم و همه جا با قرآن باشیم تا مبادا مشمول این آیه شویم که فرمود: «وقال الرسول یا رب ان قومی اتخذوا هذا القرآن مهجورا»؛1 و پیامبر گفت: پروردگارا، قوم من این قرآن را رها کردند. بیاییم، دعا کنیم: خداوندا! ما را با قرآن زنده بدار، با قرآن بمیران و در روز قیامت شرمسار محمد و آل محمد‌(ص) مگردان!
1. فرقان، آیه‌ی 30.