در سال 1385 طرح ملی استعدادیابی ورزشی با رویکرد راهبردی در رشته دوومیدانی توسط کمیته استعدادیابی فدراسیون دوومیدانی تدوین و در سال 1387 به اجرا درآمد. از این رو تحقیق حاضر ضمن بررسی نتایج اجرای طرح ملی استعدادیابی به بیان موانع موفقیت و تداوم اجرای این طرح در ایران پرداخته است. روش تحقیق حاضر توصیفی پیمایشی بوده است. جامعه آماری تحقیق شامل 52نفر از دست اندرکاران تدوین و اجرای طرح ملی استعدادیابی دوومیدانی ایران می باشد. نمونه گیری برابر جامعه آماری و بصورت تمام شمار بوده است. پس از تنظیم پرسشنامه، ابزار تحقیق بین 10نفر از متخصصین ورزشی توزیع گردید که روایی آن، مورد بازبینی و تأیید قرار گرفت. پایایی پرسشنامه توسط آزمون آلفاکرونباخ 81/0بدست آمده است. برای تجزیه و تحلیل داده ها با بهره گیری از نرم افزار SPSS(ver.18 از آزمون های کولموگراف اسمیرنوف، تی تک نمونه ای و همچنین از آزمون رتبه بندی فریدمن استفاده گردید. نتایج نشان داد، سه مانع در بخش موانع ساختاری ازجمله عدم اعتقاد مدیران فدراسیون به فرایند استعدادیابی، سه مانع در بخش موانع تدوین طرح از جمله، توجه اندک تدوین کنندگان طرح به قابلیت اجرائی آن و پنج مانع در بخش موانع اجرای طرح از جمله، عدم تأمین منابع انسانی متخصص در سطح 0.05≥ α شناسایی گردید. برطبق نتایج تحقیق حاضر به ترتیب اولویت در بخش ساختاری، مانع ثبات اندک مدیریت در فدراسیون دوومیدانی، در بخش اجرای طرح، تعامل اندک با ورزش آموزشگاهی و در بخش تدوین طرح، گستردگی زیاد طرح بالاترین اهمیت را در خصوص عدم موفقیت و تداوم اجرای طرح ملی استعدادیابی دوومیدانی ایران داشته است.
