مطالعه حاضر به بررسی میزان تمایل به انگلیسی صحبت کردن و ارتباط آن با ویژگی های فردی و محیطی در بین ٣٧٢ زبان آموز ایرانی می پردازد. داده های لازم به وسیله ی پرسشنامه جمع آوری شد. از نرم افزار اس پی اس اس جهت اجرای آمار توصیفی و از نرم افزار آموس، با حداکثر میزان برآورد، جهت طراحی و تست مدل جدید روانشناسیِ آموزشِ زبان استفاده شد. نتایج معادلات ساختاری نشان داد که اعتماد به نفس، دیدگاه بین المللی و انگیزه پیش بینی کننده های معنادارِ تمایل به انگلیسی صحبت کردن هستند. نتایج همچنین نشان دادند که اضطراب از صحبت کردن، انگیزه و ویژگی شخصیتیِ موافق بودن و رفتار استاد می -تواند به صورت غیر مستقیم بر متغیر تمایل به انگلیسی صحبت کردن تاثیر بگذارد. رفتار استاد و شخصیت موافق به صورت معناداری هم دیدگاه بین المللی و هم اضطراب از صحبت کردن را در بین زبان آموزان پیش بینی می کند. نتایج بر اساس سیستم و بافت اجتماعی-آموزشی زبان انگلیسی در ایران مورد بحث قرار گرفت و مضامین تحقیق مشخص شد.
