مقاله حاضر به طور مختصر و با دید سنجش به تفاوت رویکرد سیستمی به خانواده با رویکردهای فردی اشاره می کند. ساختار و مبانی روش های سنجش فردی برای پژوهش و درمان خانواده و ازدواج کافی نیست. رشته خانواده و ازدواج برای علمی ماندن و پاسخگویی به مراجعان و سیستم درمانی، به طور جدی به سنجش نیاز دارد. تلاش های گوناگون برای شناخت پیچیدگی و ظرایف روابط خانواده و ساختن راهبردهای گوناگون سنجش مورد بحث قرار گرفته است. لزوم ارجحیت سنجش کل خانواده یا بررسی تعامل دوتایی ها و سه تایی ها برای مقاصد پژوهش و بالینی مطرح شده است. در انتها روش های پژوهش در خانواده آمده است که هر کدام جایگاه و کاربرد خود را دارد، روش هایی که یا مبتنی بر اطلاعات «خود – سنجی» و یا «مشاهده مستقیم» تعامل اعضای خانواده و سعی آن ها برای مقابله با مشکلات و سایر پدیده های خانوادگی است.
