مهدی علیه السلام تک سوار دشت عشق و ما…

«موعود» به همراه نسیم بهاری، بسان بادصبا از همه کوچه ها و لابلای درختها گذشت و وارد صحن اطاق محقرمان شد. همه گوشه ها و زوایای آن را گرفت، چنانکه بناگاه همه تاروپودمان مملو از عطر نسیمی جانفزا گشت. دنیا رنگ دیگری یافت و همه بود و نبودمان .
به راه افتادیم، با همه توش و توان که جز قلمی و کتابی چندنبود. با تجربه ای دراز از پس دو دهه کار قلمی و فرهنگی در این پهنه خاک. چشم جز عنایت او را نمی دید و روی نیاز به آستان کسی جز او نبردیم، الا آنکه از باب تذکار، عرض احوال کردیم تاشاید از خوان گسترده موعود که نام مبارک مهدی صاحب الزمان ارواحناله الفدا زینت بخش آن بود دیگران را نیزبهره ای حاصل آید.
بسیار اندیشیده بودیم که چه امری می تواند پادزهر همه سموم منتشر در میان نونهالان و جوانان باشد. سمومی که غرب بیمار از طریق نشر فرهنگ و توسعه مدنیت آلوده اش درمیان همه ملل و ساکنان سرزمینهای اسلامی می پراکند تا آنکه واسپس نقد و تحلیل مبانی فرهنگ و تمدن مغرب زمین و نحوه دست اندازی استعمار و استکبار بر حیات فرهنگی و مادی مسلمین خود را رویارو با «موعود» یافتیم.
و این آغاز راه بود. چشم به آن شهسوار شیرین کار و پیک پی خجسته ایمان و رستگاری دوختیم و تکلیفی که با عنوان یک مسلمان شیعی مذهب، یک فرزند انقلاب و ساکنی در این وطن اسلامی بر دوش احساس می کردیم. چه، اعتقاد به «موعود» خونی است در میان رگهای آنان که ماندن در طریق عاشورائیان را پذیرا شده اند. رمق پاهای خسته همه سلحشوران کربلای ایران.
«موعود» تکیه گاه همه مردان و زنانی است که همواره در خود اندیشیده اند که «چه باید کرد»؟
باید موعودی بود، به موعود اندیشید و کبوتر دل را در آسمان او به پرواز درآورد تا از بادهای گزنده و مسموم درامان ماند. باید به «موعود» اندیشید و گام در سرزمین او نهاد تا همه گردهای رخوت و سستی عارض بر پاها و دستهافرو ریزد. باید به «موعود» اندیشید تا دانست در وقت انفعال چه باید کرد . چه، مهدی علیه السلام عصاره تمامیت تشیع است.
همنام محمد صلی الله علیه وآله وسلم ، فرزند علی علیه السلام، منتقم حسین علیه السلام و ذخیره رب الارباب و ودیعه اوست.
مهدی علیه السلام، روح بزرگی است که در هیچ ظرفی نمی گنجد تاچه رسد به آنکه در ملکیت هیاتی و انجمنی درآید.
وجود مغتنمی است که تمامی یافته ها ، همه تمناها و تمامیت گذشته و حال و آینده را در خود دارد.
مهدی علیه السلام ، همه زمان ، همه مکان و همه پهنای اندیشه ها را درمی نوردد تا به انسان وامانده درس آزادگی ، سنت بودن و طریق شدن را بیاموزد.
دستگیر همه مضطران دوران است. همو که می خواند و اجابت می کند، دعای هر داعی و خواهش هر خواهشگر را، ومی آموزاند که در وقت غیبت خورشید چگونه باید زیست تا زیبنده نام «منتظر» شد؟
چگونه باید ساخت بنایی را که انسان منتظر در تمامیت عظمتش حیران جلوه خداوندی شود؟
چگونه باید پوشید، جامه انتظار را تا از منکران مهدی علیه السلام بازشناخته شد؟
چگونه باید در صحنه حیات حاضر شد تا کیان سرزمین اسلامی در امان ماند؟
چگونه باید تعهد هر طاغوت مستکبر را از گردن باز کرد تا در وقت، حضور پذیرایمان شود؟
چگونه باید به تمامیت استکبار و تمامیت اعتقاد و ادبی که دل را می میراند و آدمی رابه بند می کشد گفت «نه ».
مهدی علیه السلام تمامیت وجود شوق منتظریست که در کناره جاده انتظار پا به پای فقیه دوران و ولی شیعیان مسافر خودرا چشم به راه است.
مهدی علیه السلام خود محمد صلی الله علیه وآله وسلم است که می آید. رحمة للعالمین، تک سوار دشت عشق که دلدادگان را صلا می دهد و«موعود»، دفتر همه آرزوی ما و شماست. همه آنچه که گفته و یا می گوییم اما;
ای همه موعودیان!
به همان سان که نوشته ایم، دفتر موعود، صفا و لطف حضور شما را طالب است. در کنار سفره گسترده ای که جمع شما و اعلام نامتان ،تراوش قلمتان و دست سخاوتمندتان گرمترش می سازد و گذار از راه دراز انتظار را سهل .
والسلام