فرنوش باقری

یکی از جنبه های کلیدی تضمین رقابت بلندمدت برای سازمان ها، کشورها و یا مناطق، توسعه دانش بنیان است که در این بین، مراکز تحقیقاتی نقش حائز اهمیتی را ایفاء می کنند. رشد سریع تقاضا برای تحقیق و توسعه باعث ظهور طیف وسیعی از مراکز تحقیقاتی شده و همراه با ظهور چنین مراکزی، نیاز به بکارگیری سازوکارهایی برای ارزیابی عملکرد آنها هم ضروری به نظر می رسد. تحقیقات متعددی در زمینه ارزیابی عملکرد سازمان های مختلف (خدماتی، تولیدی و...) انجام شده اما در حوزه ارزیابی عملکرد مراکز تحقیقاتی، تحقیقات نادر است. با توجه به ضرورتِ موضوع، در این مقاله با بکارگیری چارچوب EFQM (نسخه 2010) و از منظر پنج بُعد توانمندسازهای آن، اقدام به ارزیابی عملکرد مرکز تحقیقات سیاست علمی کشور شده است. نتایج بررسی در هر یک از این ابعاد نشان می دهد که مرکز در حوزه رهبری در وضعیتی مطلوب تر و در حوزه شراکت ها و منابع در وضعیتی ضعیف تر قرار دارد.