محمدرضا زینعلی

به کارگیری  اصول و قواعد مناسب در خلق موسیقی آوازی می تواند تا حد امکان به تلفیق صحیح تر شعر و موسیقی کمک کند، ازجمله رعایت قواعد تکیه و ارتفاع صوتِ کلمات در موسیقی است. خانلری تکیه را به دو نوع تقسیم کرده، یکی تکیه شدت که از تلفظ چند هجای متوالی، در ادای یکی از آن ها نفس با شدت بیشتری خارج شود و دیگری تکیه ارتفاع که هجای تکیه دار در کلمات فارسی با بالارفتن صدا و بسامد تأمین می شود و اعتقاد دارد در فارسی امروز تکیه از این نوع است. علاوه بر این دهلوی معتقد است تأکید نوعی تکیه است که به جای هجا، بر روی کلمه قرار می گیرد تا مفهوم موردنظر بهتر به مخاطب منتقل شود. هدف این تحقیق به کارگیری صحیح تکیه و ارتفاع صوتِ هجاهای شعر در موسیقی است. این تحقیق از نظر نوع توصیفی تحلیلی است، یعنی ابتدا نظرات مطرح شده توصیف و سپس مورد تحلیل قرارگرفته اند. تکیه شدت و ارتفاع صوت همواره در اشعار وجود دارد که ممکن است باهم و یا جدا از هم بر روی هجا قرار گیرند، برخلاف نظر خانلری ارتفاع صوت تکیه محسوب نمی شود زیرا به طور پیوسته و منظم در شعر تکرار نشده و عامل اصلی در تکیه همان شدت است که جهت حفظ وزن شعر بهتر است هجاهای تکیه دار در ضرب اول هر میزان قرار گیرند. رعایت ارتفاع صوت هجاهای کلماتی هم که متناسب با تغییر نقش آن کلمه در جمله تغییر می کند در ملودی ضروری است زیرا باعث می شود معنا و مفهوم جمله به درستی به مخاطب منتقل شود. همچنین برخلاف نظر دهلوی تکیه نمی تواند بر روی کلمه قرار بگیرد زیرا کلمه از چند هجا تشکیل شده و تکیه فقط می تواند بر روی یکی از هجاها قرار گیرد تأکید موردنظر دهلوی براثر تغییر ارتفاع صوت هجای آخر کلمه ایجاد می شود.