حسین فلاحی

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش میانجی عزت نفس سازمانی در رابطه بین سایش اجتماعی و سکوت سازمانی انجام گرفت. این پژوهش، از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش توصیفی همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل اعضای هیئت علمی دانشگاه بیرجند در سال تحصیلی 98 97 به تعداد 323 نفر بود که با استفاده از جدول مورگان حجم نمونه 175 نفر برآورد شد و گزینش آنان با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی ساده صورت گرفت. برای گردآوری داده ها از سه پرسشنامه سکوت سازمانی ون داین (2003)، سایش اجتماعی دافی و همکاران (2002) و عزت نفس سازمانی پیرس و همکاران (1989) استفاده شد. ضریب پایایی پرسشنامه ها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ بررسی و به ترتیب برابر با 93/0، 95/0 و 96/0 برآورد شد. داده های پژوهش با استفاده از روش های همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس و معادلات ساختاری تحلیل شد. نتایج پژوهش نشان داد روابط بین متغیرهای پژوهش در سطح 05/0 معنادار بود؛ به گونه ای که با افزایش یک انحراف استاندارد در نمره سایش اجتماعی، سکوت سازمانی 27/0 انحراف استاندارد افزایش خواهد یافت و با افزایش یک انحراف استاندارد در عزت نفس سازمانی، سکوت سازمانی 34/0 انحراف استاندارد کاهش خواهد یافت. علاوه بر آن، عزت نفس سازمانی نقش میانجی بین سایش اجتماعی و سکوت سازمانی ایفا می کند. الگوی معادلات ساختاری از برازش خوبی برخوردار بود و همه شاخص های برازش الگو در دامنه قابل قبول قرار داشتند. بنابر یافته های پژوهش می توان گفت از آنجا که رفتارهای سایشی منجر به افزایش رفتارهای ناسالم و درنتیجه کاهش تعاملات مثبت و سازنده می شوند؛ بنابراین سازمان ها، ازجمله دانشگاه ها، لازم است در جهت کاهش و حذف این رفتارها تلاش کنند.