سجاد کیخا

پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر تجربه غرقگی بر رفتار خودتوسعه ای و عملکرد آموزشی معلمان با نقش میانجی مسئولیت اجتماعی به روش ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ_ﭘﯿﻤﺎﯾﺸﯽ، ﻣﺒﺘﻨﯽ ﺑﺮ ﻣﻌﺎدﻻت ﺳﺎﺧﺘﺎری انجام گردید؛ ﺟﺎمعه آﻣﺎری پژوهش شامل تمامی معلمان مقطع متوسطه شهر زاهدان بودند که براساس جدول مورگان و به روش تصادفی ساده تعداد 333 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه های استاندارد تجربه غرقگی جکسون و اکلند (2002)، رفتار خودتوسعه ای احمدی و همکاران (1396)، عملکرد آموزشی زندی (1392) و مسئولیت اجتماعی کارول و استوارتز (2003) بود ﮐﻪ رواﯾﯽ صوری و ﻣﺤﺘﻮاﯾﯽ ﺑﻪ تأیید صاحب نظران و رواﯾﯽ ﺳﺎزه از ﻃﺮﯾﻖ ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻋﺎﻣﻠﯽ تأیید شد و ﭘﺎﯾﺎﯾﯽ ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از آزمون آﻟﻔﺎی ﮐﺮوﻧﺒﺎخ و پایایی ترکیبی بزرگتر از 7/0 محاسبه گردید. برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزارهای Spss23 و SmartPLS3 استفاده شد. ﯾﺎﻓﺘﻪﻫﺎی ﭘﮋوﻫﺶ ﻧﺸﺎن داد، تجربه غرقگی ﺑﺎ ﺿﺮﯾﺐ ﻣﺴﯿﺮ (491/0) ﺑﺮ ﻋﻤﻠﮑﺮد آﻣﻮزﺷﯽ؛ تجربه غرقگی ﺑﺎ ﺿﺮﯾﺐ ﻣﺴﯿﺮ(716/0) بر رفتار خودتوسعه ای؛ و به طور غیرمستقیم تجربه غرقگی به ترتیب ﺑﺎ ﺿﺮﯾﺐ ﻣﺴﯿﺮ (243/0) و (336/0) ﺑﺮ رفتار خودتوسعه ای و عملکرد آموزشی ﺗأﺛﯿﺮﮔﺬار ﺑﻮده اﺳﺖ