امین قربانی

کوره های سنتی پخت سفال در ایران، از دیرباز تا به امروز، هم پا و همراه سفالگران بوده است که هر کدام در هر منطقه و دوره ساختمان و شیوه های حرارت دهی متفاوتی داشته و متناسب با منطقه شکل گرفته است. هنرمندان سفالگر ایرانی در اعصار مختلف، هم سو با پیشرفت در صنعت، کوره های سفال خود را در جهت بهبود کیفیت ظروف سفالی، تغییر می دادند. این تغییرات در هر مکان، بسته به شرایط جغرافیای متفاوت است؛ به طوری که در هر منطقه، ساختمانی متفاوت مشاهده می شود. هدف از این پژوهش شناسائی و بررسی کوره های سنتی سفال ایران از دوران پیش از تاریخ تا دوران معاصر که ضرورت دارد این کوره ها را در دسته بندی قرار داد. روش تحقیق توصیفی و تحلیلی می باشد که منابع اطلاعاتی پژوهش مبتنی بر داده های کاوش های باستان شناسی و برداشت میدانی صورت گرفته است. این کوره ها را می توان از نظر میزان قرارگیری در زمین، مکش، شیوه های حرارت دهی و شرایط جوی داخل کوره دسته بندی کرد. از نظر میزان قرارگیری کوره داخل زمین به سه دسته ی کوره های روی سطح زمین، میانی و زیرزمین دسته بندی شده است که به عنوان اولویت دسته بندی در این پژوهش قرار گرفته است از این رو مقاله به دنبال پاسخ به این پرسش است: کوره های پخت سفال در ایران با توجه به ساختمان فنی چگونه قابل گونه شناسی است؟