کسری حسن پور رحیم آباد

چگونگی مسیریابیِ افراد در یک محیط ناآشنا و پیچیده، مسئله ی چالش برانگیزی است که محققانِ بسیاری را از دهه ی 70 میلادی تاکنون به خود مشغول ساخته است. پژوهشگران علوم شناختی و محیطی معتقدند توانایی افراد در ادراکِ محیط و یافتنِ مسیر از هم متفاوت است؛ حال محیطِ یک ساختمان چگونه می تواند پاسخگوی نیازهای مختلفِ همه ی کاربران در مسیریابی باشد؟ در بیمارستان-ها با توجه به تحلیل رفتنِ منابع فیزیکی و شناختیِ کاربران در اثر بیماری و یا بیمارداری، کاهش دقتِ ناشی از اضطراب و همچنین پیچیدگی فضا، مسئله بغرنج تر می گردد. ازاین رو در این مطالعه به بررسی نقشِ دانش و هنرِ معماری، در تسهیلِ فرآیند مسیریابیِ افراد در بیمارستان ها پرداخته شده است؛ که با هدفِ ارائه ی رهیافتی در ارتقاء کیفیتِ محیط های درمانیِ کشور، و به روشِ توصیفی-تحلیلی به انجام رسیده است. یافته های این مطالعه دردو فصلِ مبانی نظری و مبانی طراحی مسیریابی ساختاردهی و ارائه شده است؛ که در مبانیِ نظری به بررسی مفهوم و قابلیت مسیریابی در افراد مختلف، مؤلفه های مسیریابی و راهکارهای "راه نَمایی" به کاربرانِ بیمارستان و در فصلِ مبانی طراحی، راهبردهای طراحی، نقشِ معماری و نقشِ مؤلفه های اطلاعاتی تشریح؛ و نهایتاً فرایندی جهتِ طراحی مسیریابی در بیمارستان ها پیشنهاد شده است. کاربستِ یافته های این مطالعه، علاوه بر تسهیلِ مسیریابی افراد در بیمارستان ها، می تواند سبب بهبودِ ایمنی، کارآیی عملکردی و رضایتمندی کاربران گردد.