ایفان کریم شناوه الفیلی

از آنجا که نقش اصلی زبان، ایجاد ارتباط از طریق مجموعه های واژگانی است، بنابراین، می توان واحد واقعی زبان را جمله دانست و مهمترین رکن هر جمله فعل است. افعال در هر زبان دارای ساختاری هستند که این ساختارها می تواند بر اساس معیارهای متفاوتی در نظر گرفته شود. هدف از این پژوهش که به روش توصیفی – تحلیلی صورت گرفته است، بررسی ساختار فعل از دیدگاه زبان شناسی و معناشناسی در زبان فارسی و مقایسه این دو رویکرد است. نتایج پژوهش نشان می دهد ساختار فعل در زبان فارسی از منظر زبان شناختی دارای چارچوب و اصولی است این در حالی است که در دیدگاه معناشناسی این چارچوب و مرز به شکلی که در زبان شناسی وجود دارد، دیده نمی شود. در این پژوهش، نظریه زنو وندلر (۱۹۶۷) از نظر معناشناسی مورد نظر بوده که مطابق با این نظریه افعال را بر مبنای نوع زمان نمایی شان به چهار دسته «پویشی »، «انجامی »، «دستاوردی » و «وضعیتی» تقسیم می کنند.