هنگامه امجدیان

در درازنای تاریخ ادبیات ایران چه در اشعار شعرای سنت گرا از رودکی، فردوسی، منوچهر دامغانی و... گرفته تا شهریار و پروین و بهار و چه در آثار شاعران نوگرا مانند نیما یوشیج، شاملو، اخوان ثالث، فروغ و... طبیعت با تمام جلوه های رنگ رنگش جایگاهی خاص داشته اما این بدان معنا نیست که ما این اشعار را برخلاف آن چه تا کنون گفته شده؛ شعر طبیعی بدانیم. شعر طبیعی یا شعر سبز یکی از ژانرهای مکتب ادبی اصالت کلمه و از ابداعات آرش آذرپیک بنیان گذار و تئوریسین مکتب فلسفی-ادبی عریانیسم است. زمین سوژگی، جان مایه و بنیان روایتِ هستی شناسیکِ سبزاندیشان و سبزنگاران و شعر سبز نخستین سیستم زیست نگرانه به راستی طبیعی تاریخ ادبیات جهان است و برآیندِ این فلسفه چیزی نیست جز رهایش اندیشه های بشری از تمام سنت های غیرطبیعی و استایل های زیستیِ انسان بنیاد که بازگشت انسان به چرخه زیست طبیعیِ خویش به عنوان یکی از فرزندان زمین و هم زیستیِ زمین محورانه با تمام هستی مندان این سیاره سبز است که در آن همه و همه از ساحت ابژگی به درآمده و در نگرگاه فراسوژه گرایانه اصالت زمین بدون هیچ تفضیل یا تبیینِ انسانی مبدل به دگرسوژه هایی برای درک زندگی طبیعی می شوند. در این مقاله که به روش پژوهشی-تحلیلی و با استفاده از منابع کتاب خانه ای انجام شده به تفکیک و تحلیل این دو نوع شعر و بازنمود هر کدام در اشعار و متون معاصر پرداخته و نتیجه به دست آمده نشان می دهد شعر موسوم به شعر طبیعی خارج از فلسف و ادبیات سبز، شعر درباره طبیعت بوده و نمی توان عنوانی جز شعر طبیعت گرا به آن اطلاق کرد و شعر طبیعی همان شعر سبز است.