اصغر شامی

در دهه های اخیر برنامه ریزان و مدیران شهری به منظور مقابله با گسترش پراکنده وار شهرها، از یک جهت و از جهت دیگر برای احیاء بافت فرسوده و قدیمی مرکز شهر، پیکان رشد و توسعه شهر را به طرف این مناطق نشانه رفته اند. این روند بازگشتی یا توسعه ی درونی، شهرها را هرچه بیشتر به توسعه پایدار شهری نزدیک می کند. احیاء مراکز شهری نیازمند ایجاد تغییر و تحول به ویژه تحول در تراکم و کاربری زمین شهری است. عموماً چگونگی تغییرات تراکم و کاربری اراضی شهری، منعکس کننده تصویری گویا از نظر سیمای شهری است. در این تحقیق با استفاده از تغییرات دو شاخص تراکم و کاربری اراضی به بررسی روند توسعه درونی در بخشی از بافت فرسوده شمالی مرکز شهر زنجان پرداخته شده است. دوره مورد بررسی بین سال های 1375-1388 است. برای بررسی روند فوق از تغییرات کاربری اراضی و اطلاعات پایه ای پروانه های ساختمانی صادره در این دوره استفاده شده است. با بهره گیری از روش Crosstab برای ارزیابی روند تدریجی تغییرات، نتیجه به دست آمده حاکی از آن است که شرایط ایجاد شده در شهر در دوره مورد بحث، با شاخص های توسعه درونی، سازگاری های لازم را دارا است. اما به دلیل مشکلات و موانع موجود بر سر راه تسریع فعالیت ها، توسعه درونی دارای یک روند تدریجی و آهسته در بافت فرسوده شهر زنجان است.