نسیم جسری

حمل و نقل عمومی در ارزیابی و توسعه سیستم های حمل و نقل عمومی درون شهری از اهمیت ویژه ای برخوردار است. هدف این پژوهش ارائه چارچوبی برای سنجش تسهیلات حمل و نقل عمومی کلان شهر تهران با رویکرد انسان محور می باشد. در این پژوهش با بررسی مبانی نظری حمل و نقل انسان محور و با استفاده از تجربیات خبرگان در حوزه حمل و نقل به شناسایی و تعیین اهمیت معیارهای حمل و نقل انسان محور پرداخته و از طریق تحلیل عاملی تأییدی به یک برازش مدل ایده آل رسیده و با استفاده از روش AHP فازی اقدام به وزن-دهی معیارها شده و با توجه به معیارهای شناسایی شده و میزان اهمیت آن ها عملکرد چهار بزرگراه شهر تهران از نظر انسان محوری با استفاده از روش تاپسیس فازی ارزیابی و بر اساس آن اولویت بندی صورت گرفته است. در نهایت با استفاده از تحلیل اهمیت عملکرد، پیشنهاداتی برای معیارهای شناسایی شده جهت بهبود انسان محوری زیرساخت های مطالعه شده ارائه شده است. پژوهش حاضر از حیث گردآوری داده ها توصیفی- پیمایشی است و نمونه گیری به روش غیرتصادفی در دسترس انجام شده است. در پژوهش حاضر تعداد 29 معیار در پنج گروه ذینفعان جهت سنجش میزان انسان محوری شناسایی شده که پس از انجام تحلیل عاملی تأییدی، تعداد نه معیار حذف شد و از 20 معیار باقی مانده معیار امکانات مناسب برای استقرار و فعالیت و فرصت های اشتغال زایی به ترتیب دارای بیشترین و کمترین اهمیت بوده اند.