سروش یزدانی

توانایی دانشجویان آموزش علمی و کاربردی در استفاده مؤثر و تلفیق تجارب در آموزش و پرورش و محیط کار، نمایانگر آمادگی آن ها برای تعامل و درگیری با این تجربیات است. در نتیجه، آماده سازی دانشجویان برای مشارکت در تجربیات محیط کار (محل کار یا تمرین) و ارائه مداخلات پس از آن تجربیات، از جمله مؤثرترین فرایندهای یادگیری می باشند. در این مقاله بررسی شده که چگونه می توان از طریق مداخلات آموزشی قبل و بعد از تجارب دانشجویان در محیط کار، ارزش آموزشی ادغام تجارب را در این دو محیط ارتقا داد. در این فرایند آمادگی دانشجویان برای مشارکت مؤثر در این تجربیات و مداخلات مهم است. این آمادگی شامل مواردی است که دانشجویان مطمئن از انجام آن ها بوده و بر این باورند که می توان این تجارب را به روش هایی ادغام نمود که به یادگیری قوی (سازگار) منجر شوند. مبنای توضیحی ارائه شده در اینجا، درک و ارزیابی آمادگی متشکل از توانمندی رشد بالقوه آن ها است. ولی باید اذعان داشت که دامنه بالقوه یادگیری دانشجویان با آنچه آن ها می دانند، می توانند انجام دهند و برای آن ها ارزش قائل هستند، متفاوت است. در این حوزه، کارآموزان آموزش های فنی و حرفه ای می توانند تا حد زیادی آموخته های قبلی (نظری) خود را واسطه یادگیری مهارت قرار دهند. با این حال، فراتر بردن سطح توانمندی دانشجویان از این حوزه نیاز به تعامل آن ها با دیگران و راهنمایی در ارتقا یادگیری بستگی داشته و از جمله راه هایی است که به طور مولد با انواع نتایج تحصیلی مطابقت دارد. برای برنامه های آموزش فنی و حرفه ای، این نتایج معمولاً با یادگیری دانش مورد نیاز برای مشاغل، از جمله توانایی انطباق آن با نیازهای محل کار که دانشجویان پس از فارغ التحصیلی در آن اشتغال خواهند داشت، همراه است. در نتیجه، هر دو نوع آموزش نظری و عملی دانشجویان با واسطه جداگانه در حوزه توسعه بالقوه قرار داشته و همچنین آنچه توسط بسترهای آموزشی فراهم می شود، در راستای اهداف آموزشی خواهد بود.