همایون عزیزی

مقدمه: ترومبوز اورده عمیقه (deep vein thrombosis)، در صورت تأخیر در تشخیص و تداوی می تواند منجر به اختلاطات جدی از قبیل امبولی ریه گردد. با توجه به اهمیت ارزیابی و توصیف مرض در هر جامعه، این مطالعه با هدف بررسی اپیدمیولوژیک مریضان DVT انجام شد. روش: این مطالعه توصیفی-تحلیلی بر روی تمام مریضانی که با تشخیص DVT بین سالهای 1398 الی 1399 در شفاخانه حوزوی ابوعلی سینای بلخی بستری شدند، صورت گرفت. با استفاده از بررسی دوسیه مریض، گزارش داکتر متخصص، راپور نرس و هدایات داکتر معالج، پرسشنامه تحقیقی برای هر مریض تکمیل گردید. بعد با مریضان تماس تیلفونی گرفته شد و از آن ها درخواست گردید تا برای ارزیابی و تعقیب تداوی هر ماه یکبار الی مدت یک سال به شفاخانه مراجعه نمایند. حین این مراجعت ها در مورد وضعیت مریض ازنظر اختلاطات مرض، بستری مجدد یا فوت سوال گردید و در پرسشنامه ثبت شد. یافته ها: در مدت مطالعه، 66 نفر با تشخیص DVT در سرویس داخله شفاخانه حوزوی ابوعلی سینای بلخی بستری شدند. 50.2% شان طبقه ذکور بودند. اوسط سنی افراد موردمطالعه 55.84±18.45 سال بود. در 98.1% افراد، اطراف سفلی مصاب بود. شایع ترین فکتور خطر عدم تحرکیت و کمترین فکتور خطر سابقه فامیلی DVT بود. بین فکتورهای خطر DVT و جنس، فقط smoking معنی دار بود که در مردان شایع تر بود. 3.8% مریضان در طی 5 سال در اثر اختلاطات DVT فوت کردند. 6% عود مرض و امبولی ریه در 3.4% افراد مشاهده شد. شایع ترین فکتور خطر DVT عدم تحرکیت است، بنابرین لازم است وقایه لازم در نفوس معروض به خطر رعایت گردد تا احتمال DVT کاهش یابد.