ابوالفضل ابراهیمی اوزینه

عزلت و خلوت در بیان غزّالی و انصاری مفهومی کلّی است بدون هیچ آداب و رسوم برساخته صوفیه. در واقع عزلت در بیان این دو عارف روشی برای زندگی است که تا پایان عمر سالک به صورت مستمر ادامه دارد. جستار حاضر با رویکردی توصیفی- تحلیلی به برّرسی تطبیقی جایگاه عزلت و خلوت در سیر و سلوک عرفانی (با تأکید بر احیاء العلوم غزّالی و منازل السّائرین خواجه عبدالله انصاری) پرداخته است. نتیجه حاصل از این پژوهش حاکی از آن است که غزّالی توانسته به عنوان یک عارف انزوا و دوری گزینی از مردم را به خوبی برجسته کند و نشان دهد سعادت حقیقی و واقعی در عزلت و خلوت است و فوایدی برای این عزلت همانند باقی ماندن بر ستر خدا، درمان بیماری های جسمانی و کسب معرفت قائل شده است. انصاری نگاهی متفاوت نسبت به خلوت دارد و آن را مایه خودشناسی و بازگشت به خویشتن می داند، البته نقاط مشترکی همانند فواید انزوا و دوری گزیدن از مردم را برای خلوت در برابر غزّالی دارد امّا دیدگاه انصاری به صورت آگاهی و تنبّه، غربت و تفکّر بیان شده است.

دو مفهوم جبر و اختیار یکی از مهم ترین مفاهیم مطرح شده در فقه، فلسفه و ادبیات عرفانی است که گذشته از فلاسفه، شاعران بزرگی همچون: مولوی، سنایی، عطار، حافظ و سعدی و... در آثار نظم و نثر خود بدان پرداخته اند. این مسئله زمانی از اهمّیت والاتری برخوردار می گردد که در تاریخ اسلام دو مکتب معتزله و اشاعره برای دفاع از جبر و اختیار بنا نهاده و استدلالات متعدّدی برای پذیرش یا رد آنان مطرح کرده اند. بنابراین، این مقاله با هدف بررسی تطبیقی دو مفهوم جبر و اختیار با تأکید بر اشعار مولوی و عطار نگاشته شده است. فرضیه نویسندگان دلالت بر این موضوع دارد که مفهوم جبر و اختیار در اشعار مولوی عطار برجستگی خاصی دارد، یعنی هر دو شاعر به این دو مفهوم پرداخته و با دلایل خود به تحلیل آن ها مبادرت نموده اند. یافته های مقاله با استفاده از روش تطبیقی (روش تحقیق) نشان داد که بسامدسنجی مفهوم اختیار در آثار مولوی بسیار بالاتر از مفهوم جبر است در حالی که، بسامدسنجی جبرگرایی در آثار عطار بسیار وسیعتر از مفهوم اختیار است. بنابراین در سیر و سلوک عرفانی، اشعار مولوی نماینده اختیارگرایی و اشعار عطار نماینده جبرگرایی است.

سقوط معنویّت و ارزش های دینی، جایگزینی ضد ارزش ها به جای ارزش ها و بی هویّتی به جای بیگانه ستیزی ازجمله دردهاى خطرناکى هستند که انسانیّت انسان را تهدید می کند. هویّت و بحران دینی، در ابعاد مختلف ازجمله نیازهای ضروری جامعه کنونی به شمار می رود که به شیوه های مختلف در آثار سینمایی مطرح شده است؛ «اینگمار برگمان» از بزرگ ترین کارگردان های سینمای معنا گر محسوب می شود. اندوه، اساسی ترین مسئله درونی همه شخصیّت های آثار او است. وی در آثار خود دنیایی سرشار از رنج های روحانی و گاهی جسمانی ساخته است که در آن حتّی کودکان هم گرفتار درد هستند. رنج هایی همچون تنهایی، از هم گسیختگی خانواده، پریشانی در نظام زناشویی و حتّی درگیری های اخلاقی و... تمام شخصیّت های او به شکل های مختلف به دنبال رهایی از زندان تنهایی درونی و اندوه جان کاه می باشند. این رهایی را یا در مرگ می بینند و یا در گرفتن دستان خدا. بدین گونه دو مقوله مرگ و نیستی و فرار از آن و حقیقت وجودی خدا و غیره به دیگر دردهای آدم های سینمای برگمان باید افزود. این ها همگی، بحران های دینی و روانی و اندیشه ای جاودانه بشر بوده است که برگمان با صراحت و با استادی بی بدیل خود در سینمایش عرضه داشته است. اهداف پژوهش: واکاوی فیلم های دینی به عنوان یکی از رویکردهای هنری جدید. بررسی ایمان و تجربه دینی در آثار فیلم های دینی سینمای برگمان به عنوان یک سینماگر غربی. سؤالات پژوهش: محور اصلی اندیشه های مذهبی در فیلم های دینی سینمای برگمان چیست؟ ایمان و تجربه دینی در آثار فیلم های دینی برگمان با چه محتوایی بیان شده است؟

پژوهش حاضر درصدد بررسی تطبیقی سحر از منظر سوره های قرآن از جمله «اعراف شعراء و طه» با تاکید بر مکتب سورئآلیسم می باشد. اگر چه سحر از پایه های اعتقادی همه ادیان است اما قرآن ضمن تاکید نگاه ویژه به آن داشته است. و در ادبیات عرفانی نیز سحر را از نتایج بارز مجاهده، ریاضت های عرفانی و تمرکز بر ضمیر ناخودآگاه سورئالیسمی می داند. روش پژوهش حاضر به طریق توصیفی تحلیلی می باشد که با ذکر نمونه هایی از قرآن و تشابه آن در مکتب سورئآلیسم نتایج نشان می دهد 1.سحر و جادو در آیه های قرآن و سورئآلیستی زمینه مناسبی برای ادعا پروری محسوب می شوند.2.فرهنگ سحر و جادو در ادبیات قرآنی و عرفانی ارتباط تنگاتنگ با عوالم غیبی ودرونی دارند. هدف پژوهش حاضر نگرش تطبیقی و ارائه طرحی نظامند به سحر و جادو از دیدگاه قرآن و مکتب سورئآلیسم است .