علی پوربافرانی

ساباط از عناصر معمارانه فضاهای شهری ایران است که هنوز در گذرهای بسیاری از شهرهای تاریخی مانند نایین یافت میشود. اقلیم و ویژگی های اقلیمی از عوامل تأثیرگذار در طراحی معماری است که علاوه بر عملکرد پوشانندگی و خلق فضای مضاف، در ساباط ها نیز لحاظ شده است. بر اساس بررسیهای صورت گرفته تاکنون پژوهشی که به مطالعه ساباط ها ی بافت تاریخی نایین و به خصوص تحلیل های اقلیمی این عناصر پرداخته باشد انجام نگرفته است. لذا پژوهش حاضر برای نخستین بار به شناخت و بررسی ساباط ها ی این شهر میپردازد و درصدد واکاوی و بازشناسی نقش و کارکرد ساباط ها در ایجاد شرایط آسایش حرارتی و مطلوب کردن دمایی گذرهای پیاده بافت تاریخی نایین، می-باشد. روش گردآوری اطلاعات کتابخانهای – میدانی و روش تحقیق تحلیلی - توصیفی است. با مطالعات انجام شده آشکار شد که با طراحی و ساخت ساباط با ویژگی های معمارانه و کالبدی خاص خود (کشیدگی، ابعاد، مصالح و سازه)، نقش و کارکرد اقلیمی در ایجاد آسایش حرارتی و مطلوب سازی دمایی گذرها نیز بر آن مترتّب میشود. به منظور ایجاد آسایش حرارتی در گذرها و کنترل مؤلفه تابش از جدارههای داخلی گذر (دمای متوسط تشعشعی) هر یک از این ویژگی های کالبدی ذکر شده زمینههایی را در گذر به وجود میآورند که در مجموعه ساباط در راستای تعدیل و خنثی کردن تأثیرات چهار متغیر تبادل تابشی، تبادل همرفتی، تشعشع موج بلند حرارت و هدایت حرارت، مؤثر بوده و کارآیی دارند. تعدیل و خنثی نمودن اثرات تشعشع بازتابشی با زمینه سایهاندازی ایجاد شده است که در نایین درصد فراوانیِ (ده ساباط) ساباط ها ی گذرهای شرقی-غربی که در تابستان سایه مناسبی ندارند و همچنین طول سایهاندازیِ این ساباط ها -بر خلاف پنج ساباط شمالیجنوبی- بیشتر است. استفاده از پوشش های گنبدی، مصالح با بافت زبر، رنگ روشن و ظرفیت حرارتی بالا از دیگر اصول معمارانه ساباط ها محسوب میگردند که به عنوان مکمل سایهاندازی در کاهش دمای سطوح مجاور و فراهم نمودن آسایش حرارتیِ گذرها نقش برجستهای دارند.