محمدصادق ودید

فعل بر چگونگی حالتی و اجرای عملی در قید زمان (گذشته، حال و آینده)، بگونه های خبری و انشایی بکار برده می شود، و افعال در زبان عربی در حالت مضارع و امر، بصورت موکد و غیرموکد استعمال می گردند، که فعل غیرموکد بر روال عادی کلام دلالت داشته و در صورت تأکید، اصرار و اظهار عزم و اراده متکلم را بر اجرای عملی آن بطور جدی و حتمی بازگو می نماید. آمدن نون (ن) در اخیر فعل مضارع و یا امر در زبان عربی دال بر تأکید آن است و پیوند نون ثقیله (نون مشدده) تأکید بیشتر نسبت به تأکید با نون خفیفه (نون ساکنه) را نشان می دهد. نون تأکید در افعال ماضی کاربرد نداشته، مگر اینکه در معنای طلبی (دعائی) بکار برده شود. و اضافه شدن این نون ها در افعال مضارع و امر تغییرات شکلی را نیز در قبال دارند، که بخش صرفی آن در کتاب-های صرفی و بخش نحوی آن معمولاَ در کتاب های نحوی بیان گردیده است ، اما در این مقاله ابعاد مختلف این تغییرات هنگام توکید، از نگاه صرفی و هم از دید نحوی با دلایل و مثال ها مورد تحقیق و بررسی همه جانبه قرار گرفته است، و به سوالاتی که از قبل طرح شده، جواب های علمی و تحقیقی بیان گردیده و به توضیح نکات بسیار غامض و پیچیده افعال هنگام تأکید پرداخته است.