مازیار طهماسبی

شهرستان ایذه بخشی از سرزمین کهن بختیاری نشین دردامنه رشته کوه های زاگرس و همجوار با استان های چهارمحال بختیاری و استان کهگیلویه و بویراحمد می باشد که اکثر مردمان این دیار کوچ نشینانی بودند که بصورت قشلاق (در شهرستان ایذه) و ییلاق(در شهرهای اردل، فارسان، شلمزار، لردگان و ...) زندگی می کردند لذا بافندگان فرش در ایذه همان کوچ نشینان شهرهای ییلاقی ذکر شده می باشند. بختیاری ها، که از کهن ترین اقوام زاگرس نشین هستند، همواره با دیدی هنری و جهان بینی فرهنگی به طبیعت و محیط اطراف خود می نگرند و خلاقیت هنری خود را در بافتن فرش به عنوان یکی از جلوه های هنری نشان داده اند و فرش این مناطق از لحاظ طرح، شکل و رنگ شبیه بهم هستند. در قالی بختیاری نقش هایی همچون بز کوهی (کل، پازن) و کبک و.... در کنار نقش گل و بوته استفاده شده است. که حاکی ازبرداشت مردم این مناطق و نگاه زیبا شناسانه ی آنها به جهان پیرامون خود می باشد. عمده شهرت قالیچه های بختیاری به دلیل بکارگیری اشکال انتزاعی، هندسی و ذهنی باف همراه با رنگ و پشم و الیاف طبیعی در آن است. ابزارجمع آوری اطلاعات این مقاله به روشهای کتابخانه ای ،مصاحبه و.. می باشد.دراین راستا ساختار کلی نقوش با استفاده از ابزارهایی مانند مشاهده، مصاحبه، گفتگو واسناد مکتوب رسمی، استخراج گردید،سپس با مراجعه به منابع و مستندات موجود پیرامون مفاهیم نقوش، کلیت طرحها و قابلیت این المان های سمبولیک از نظر تاریخی و پیوند فضای گرافیکی با فضای تجاری، از دید گرافیکی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. سپس نمادهای بکاررفته درفرش ایذه موردبررسی قرارگرفته ودرادامه پیشنهاداتی به ارائه گردیده است.